Σιωπηλός, γαλήνιος, ο Λευτέρης Βογιατζής μέσα στο γυάλινο φέρετρό του στο κέντρο του σκηνικού από το «Θερμοκήπιο» του Πίντερ, προτού οδηγηθεί στην τελευταία του κατοικία στο Α' Νεκροταφείο, κρατούσε το πρόγραμμα από την παράσταση «Καθαροί πια». Εμοιαζε να μας λέει ότι η εξιλέωση ήρθε μετά από μεγάλο πόνο.
Απέναντί του, στις θέσεις των θεατών, από τις 12 το μεσημέρι ώς τις 4 το απόγευμα, πέρασε το..
μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού θεάτρου. Ανθρωποι που τον έζησαν και στη ζωή και στη σκηνή, αλλά και όσοι, ανώνυμοι, αγάπησαν τις παραστάσεις του και μέσα από αυτές και τον ίδιο.
Από τον Μένη Κουμανταρέα, που ήταν συντετριμμένος, τον Παντελή Βούλγαρη και την Αμαλία Μουτούση, μέχρι τους Μαρία Σκουλά, Τζένη Μαστοράκη, Αντζελα Μπρούσκου και Ξένια Καλογεροπούλου, το ελληνικό θέατρο, η ελληνική διανόηση, τίμησε το σπουδαίο θεατράθρωπο. Οχι φωναχτά. Με πνιχτό θρήνο. Οταν η σορός του έπρεπε να βγει από το θέατρο, τότε ξεστομίστηκαν φωναχτά οι πρώτες λέξεις: «Αξιος!». Μαζί με δυνατά χειροκροτήματα και κλάματα. Ηταν η πιο συγκινητική στιγμή.
Πίσω, στην πρώτη σειρά της πλατείας έμεινε κενή, βουβή, φωτισμένη η θέση η οποία του ανήκε και καθόταν όταν σκηνοθετούσε. Πάνω της βρισκόταν το κείμενο του «Οιδίποδα Τυράννου», στη μετάφραση του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Η τραγωδία που ο Λευτέρης Βογιατζής ονειρευόταν να ανεβάσει το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών. Πάνω στη σκηνή έμεινε ένα στεφάνι με τη φράση: «Για όσα είπες δίχως λόγια». Ανήκε στη σύντροφό του, το στήριγμά του και στις ευτυχισμένες στιγμές και στα δύσκολα, την Ειρήνη Λεβίδη. Το βιβλίο συλλυπητηρίων, το οποίο όσοι προσήλθαν για τον τελευταίο, τέλεια σκηνοθετημένο αποχαιρετισμό, γέμισαν με φράσεις όπως: «Μας έκανες καλύτερους ανθρώπους».
- Ελευθεροτυπία