Πάμπλο
Θυμάμαι τον Πάμπλο να φτάνει στο αεροδρόμιο. Κάποιος μου είπε ότι ο παίκτης ήταν για τον Παναθηναϊκό, η μετεγγραφή χάλασε τελευταία στιγμή και υποχρεώθηκε να έρθει στον ΠΑΟΚ. Ουδόλως με ενδιέφερε. Στην Τούμπα πάτησε παίκτης με θητεία στη Ρεάλ Μαδρίτης και στη Μίλαν. Άρχισα να διαβάζω, σε περίεργα site,ότι ο Μπερλουσκόνι..
ήταν καψούρης μαζί του και τον πήρε στο Μιλάνο. Μετά, για κάτι τσαμπουκάδες που έκανε στον Καπέλο. Πολλές κόκκινες κάρτες, ξύλο, ένα δύστροπο παιδί που έγινε ποδοσφαιριστής για να ζήσει την οικογένειά του. Κατά δήλωση Αριστερός. Είχε συγκρουστεί με την ομοσπονδία της Ουρουγουάης, επειδή απαίτησε τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας να έχουν δωρεάν είσοδο.
Στις 16 Νοεμβρίου 2008 ο Πάμπλο απάντησε με ένα αλήτικο χτύπημα στις προκλήσεις του Ντιόγο, ανοίγοντας κάτι σαν βεντέτα με τον διαιτητή Κάκο. Εκείνη τη μέρα πίστεψα ότι θα φύγει από την Τούμπα όταν βγει στη σύνταξη και κλείσει το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που θα ανοίξει εντός του γηπέδου. Φεύγει σήμερα. Πριν από λίγες μέρες έμαθα ότι η ομάδα σκεφτόταν να του προσφέρει μία ηγεμονική θέση στη διοίκηση. Τελικά, θα πάρει μόνο τα δεδουλευμένα του. «Μετά τον ΠΑΟΚ θα γυρίσω στη γη που με γέννησε. Αυτή η γη με ζητάει πίσω για να συνεχίσω και να πεθάνω εκεί». Ήδη μαζεύει γυναίκα, τρία παιδιά και κλείνει εισιτήριο για το Μοντεβίδεο.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ που να αγαπήθηκε περισσότερο από τον Πάμπλο. Ακόμα και ο Κούδας, είχε πάντα επάνω του το «στίγμα» της φυγής στον Ολυμπιακό. Με τον Πάμπλο ήταν αλλιώς. Τεράστια ποδοσφαιρική αξία, μερικά Αριστερά κλισέ και ένας τσαμπουκάς που έκανε το Παόκι της 4 να μετενσαρκώνεται στο κορμί του Ουρουγουανού. Ο Πάμπλο δεν αγαπήθηκε για την αγωνιστική του επίδοση. Λατρεύτηκε επειδή ήταν copy-paste η φαντασίωση του μέσου οπαδού: παικταράς που δεν μασάει, έτοιμος να παίξει ξύλο και να μαζέψει ξένα πόδια, κοιτάζοντας σεληνιασμένος το σήμα της ομάδας στη φανέλα που φοράει. Δεν νομίζω να ταίριαζε σε άλλη ομάδα περισσότερο από ό,τι στον ΠΑΟΚ. Τίμησε και τη φανέλα και τον κόσμο που τον αγάπησε. Έγινε σύνθημα. Και δάκρυ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γκολ που πέτυχε αμέσως μετά την κηδεία της μητέρας του; Αυτό είναι το βλέμμα που θα θυμάμαι πάντα, όχι την αγριάδα του θεριού.
Ο φετινός ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να περιμένει πολλά από τον Πάμπλο. Ήρθε ο τραυματισμός, αλλά και η αλλαγή στην αγωνιστική φιλοσοφία. Με Καμαρά, Ολίσε, Σάλπι, η ομάδα απέκτησε ταχύτητα που δεν μπορούσε να ακολουθήσει ο Γκαρσία. Επίσης, η αγωνιστική προσωπικότητα του Κατσουράνη καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις από το αμυντικό χαφ. Η κερκίδα μπορεί να φωνάζει όσο θέλει και το χειροκρότημα να αδημονεί μέσα στις τσέπες των μπουφάν. Όμως, στις επαγγελματικές ομάδες αποφασίζει ο προπονητής. Είναι κοινή λογική, αλλά όχι αυτονόητη για έναν παίκτη που έχει συγκρουστεί στο παρελθόν με τον Καπέλο και, εκτός των άλλων, έχει τους μύριους να τον λατρεύουν. Αλήθεια, τι επιλογή είχε η διοίκηση, ιδιαίτερα μετά την επίθεση των οπαδών στον Δώνη; Αν δεν συμφωνούσε στη διακοπή της συνεργασίας, θα έπρεπε να απαιτήσει, από τον προπονητή, την αγωνιστική ικανοποίηση του παίκτη. Ο Πάμπλο είχε την ευκαιρία να μείνει στην Τούμπα και να δύσει όπως ο ήλιος, μεγάλος μέσα στη λαμπρότητά του. Αλλά αν το δεχόταν δεν θα ήταν ο Γκαρσία, θα ήταν κάτι άλλο.
Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής, που έπαιξε ποτέ στην ομάδα, φεύγει τσακισμένος. Και, για άλλη μια φορά, ο κόσμος του ΠΑΟΚ θα διχαστεί. Μια με τον Άγγελο, την άλλη με τον Ζαγοράκη, τώρα με τον Πάμπλο. Κατά μία εκδοχή, ο Γκαρσία έγινε και αυτός καθρέφτης της ομάδας. Αυτοκαταστροφικός, εκρηκτικός, με πάθος, δάκρυα, ένας ήρωας του παραλόγου ή ένας παράλογος ήρωας. Κάποιος που «επιτρέπεται να πέσει, αλλά επιβάλλεται να σηκωθεί». Αντίο.
citizen