της Αλεξάνδρας Χριστακάκη*
Αναλογίζομαι τις καταιγιστικές εξελίξεις στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση και αναρωτιέμαι: Είναι αδαείς, ανίκανοι, ανεπαρκείς, άσχετοι με τα ραδιοτηλεοπτικά, χωρίς προνοητικότητα, χωρίς όραμα και σχέδιο; Είναι βουλιμικοί για εξουσία και χρήμα έχοντας επίγνωση του πεπερασμένου της θητείας τους; Είναι ρεβανσιστές και εφόσον η «κομματική μοίρα» τους ανέθεσε τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας άρχισαν την επέλαση; Μήπως όλα τα τεκταινόμενα είναι καλομονταρισμένα κομμάτια ενός παζλ-σχεδίου που επιδιώκει τη συρρίκνωση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, την απαξίωσή της, τη σταδιακή παράδοση του προγράμματος σε ιδιώτες και την ικανοποίηση των συμφερόντων των ιδιωτών καναλαρχών; Παλινωδώ ανάμεσα στις παραπάνω εκδοχές και το σίγουρο είναι πως είμαι θυμωμένη και απογοητευμένη. Παρακολουθώ πλέον τη ΝΕΤ από τον καναπέ μου. Όχι μόνο εγώ,..
αλλά και άλλοι 62 συμβασιούχοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, που μας έδειξαν το δρόμο της εξόδου στις 7 Φλεβάρη. Από ρεπόρτερ, άνεργος τηλεθεατής. Δεν είναι μόνο η πικρία για το ότι βρίσκομαι στα ανακυκλώσιμα υλικά, αλλά με καταθλίβει και η εικόνα της ΕΡΤ. Η «πρωινή ζώνη» από leader κατάντησε φτωχός συγγενής. Χωρίς ρεπορτάζ, ένας ρεπόρτερ σε ρόλο Βέγγου να διακτινίζεται σε όλη την Αθήνα για να προβάλει τα ασήμαντα, γιατί τα σημαντικά προβλήματα δεν χωράνε στο μότο της κυβέρνησης «προβολή μόνο θετικών ειδήσεων». Δεν χωράνε τα κινήματα, οι απεργίες, οι πρωτοβουλίες της κοινωνίας που ζητούν το δίκιο.
Ένας ρεπόρτερ από την «αίθουσα σύνταξης» από τις 6 το χάραμα έως τις 12 το μεσημέρι για ό,τι τρέχει… Και αν συμβεί κάτι σημαντικό, όπως η καταρρακτώδης βροχή στην Αττική, η κατάντια της ΝΕΤ σε όλο της το μεγαλείο: ούτε ένα πλάνο από το φουσκωμένο ρέμα της Πικροδάφνης. Ό,τι έδειχναν οι κάμερες στο Σύνταγμα και την Μουρούζη. Ούτε συνεχής ροή πληροφόρησης για τα μέτωπα, ούτε συνεχείς τηλεφωνικές παρεμβάσεις. Σαν τον «φτωχούλη του Θεού» κατάντησαν την ΕΡΤ.
Ποιος, αλήθεια, ενδιαφέρεται για το αν 6ωρο πρόγραμμα βγαίνει από τα χέρια μόνο 7 ανθρώπων; Και θεοί να ήταν οι 7, θαύματα δεν θα κάνανε. Γιατί ο μηχανισμός δεν ενεργοποιεί αργόμισθους και κηφήνες που σαν τα σαπρόφυτα ζουν κοροϊδεύοντας όσους επιμένουν να εργάζονται; Γιατί δεν επισπεύδουν τη διαδικασία για την επιστροφή των συμβασιούχων, βασικό πυλώνα του ενημερωτικού προγράμματος; Προφανώς και δεν έχουν ενοχές για την κατάντια της ΝΕΤ…
Ο καλός, ο κακός – κι ο άσχημος;
Μιλώντας ο Φώτης Κουβέλης, έγκριτος νομικός και ο τρίτος πυλώνας της κυβέρνησης, αποσαφήνισε πως «αν υπήρχε πολιτική βούληση…» (προφανώς και δεν υπάρχει) «… θα μπορούσε να δοθεί άμεση λύση στο πρόβλημα των συμβασιούχων, χωρίς να προκύψουν αυτά τα κενά στην εικόνα της ΕΡΤ, μεσούσης της σεζόν». Μπορούσαν να παραταθούν οι συμβάσεις όλων, γιατί όπως είπε χαρακτηριστικά «η εφαρμογή των νόμων είναι θέμα ερμηνείας». Ποιος, λοιπόν, δεν ήθελε αυτήν τη λύση; Ο «καλός» Σίμος Κεδίκογλου ρίχνει το ανάθεμα στον Μανιτάκη που καθυστέρησε να νομοθετήσει. Και όταν ο συνταγματολόγος νομοθέτησε, το νομοθέτημά του δεν υιοθετήθηκε από τον «κακό» Γιάννη Στουρνάρα. Και το παραμύθι συνεχίζεται… Οι τροϊκανοί, τα μνημόνια εμποδίζουν την επιστροφή των συμβασιούχων στην ΕΡΤ γιατί -λένε- οι προσλήψεις στην Ελλάδα της χρεοκοπίας απαγορεύονται… Και εγώ αναρωτιέμαι: Τα μνημόνια, οι τρόικες και οι «πειθαρχημένοι» υπουργοί υιοθετούν τα Ειδικά Συμβόλαια ημετέρων στην ΕΡΤ που αμείβονται με 4.000 το μήνα, όταν ο κ. Μέργος και η κ. Δαμανάκη θεωρούν τα 586 ευρώ υπερβολή για το πόπολο; Συμφωνούν με αυτούς που προσελήφθησαν με χρυσοφόρα συμβόλαια και δεν έχουν εργαστεί ούτε μια ώρα; Που προσελήφθησαν ως ειδικοί σύμβουλοι (ωραίο κόλπο, ρε παιδιά…) επίσης με χρυσοφόρα συμβόλαια και κοροϊδεύουν την κοινωνία;
Επίσης η «Αριστερά της ευθύνης» που συγκυβερνά και συνδιοικεί στην ΕΡΤ, υιοθετεί το πάρτι των μεικτών και εξωτερικών παραγωγών που έχουν εφορμήσει και στον ενημερωτικό τομέα, σκορπίζοντας δημόσιο χρήμα σε ιδιώτες που απομυζούν την ΕΡΤ; Γνωρίζει ότι συμμετέχουν παιδιά, γυναίκες, συγγενείς στελεχών της ΕΡΤ στις περιβόητες εξωτερικές παραγωγές; Υιοθετεί η «Αριστερά της ευθύνης» το να παραμένει στο αρχείο της ΕΡΤ έτοιμο τηλεοπτικό προϊόν και να αραχνιάζει, πληρωμένο από το ανταποδοτικό τέλος του πολίτη, επειδή κάποιοι επιθυμούν να προωθήσουν δικές τους παραγωγές; Είναι αυτό χρηστή διαχείριση, όταν δεν προνόησαν να πληρωθούν δεδουλευμένα σαββατοκυριακάτικα και υπερωρίες του 2012 στους εργαζόμενους;
Από το να μεμψιμοιρούν για τους τίτλους ευθύνης οι διοικούντες, μήπως χρειάζεται μεγαλύτερη υπευθυνότητα προς τους πολίτες που χρηματοδοτούν τη Δημόσια Ραδιοτηλέοραση; Και ας μην ξεχνούν πού έριξε η μοίρα τον κ. Μόσιαλο, το όραμα του οποίου υλοποιείται σήμερα…
* Η Αλεξάνδρα Χριστακάκη είναι απολυμένη συμβασιούχος δημοσιογράφος ΕΡΤ
