Μια ωραία ιστορία από την εποχή που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ας πούμε κάπου εκεί κοντά στο μεγάλο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων. Εκείνο τον καιρό ήταν στέλεχος ένας φίλος μου στο εμπορικό τμήμα εφημερίδας με καλή κυκλοφορία. Κάποια μέρα, λοιπόν, τον πλησίασε ένας γνωστός του δημοσιογράφος από το οικονομικό τμήμα του φύλλου. Του έπιασε την κουβέντα, του άρχισε το μπλα μπλα, τον παραμύθιασε περί ανέμων και υδάτων. Ο δικός μου, περίμενε. Κάποτε έφτασε ο άλλος στο ψητό. «Θέλω να σε ρωτήσω κάτι», του είπε, «γιατί εσύ είσαι μέσα στην αγορά και ξέρεις πρόσωπα και πράγματα». «Και δεν με ρωτάς;», του απάντησε ο φίλος μου. Πήρε θάρρος ο άλλος και συνέχισε: «Ξέρεις ότι..
είμαι έξι χρόνια στην εφημερίδα. Κατάφερα να πάρω σπίτι στην Αθήνα, ανακαίνισα το πατρικό στο τάδε χωριό, αγόρασα βίλα στο δείνα νησί των Κυκλάδων. Πώς με βλέπεις; Είμαι σε καλό δρόμο ή μήπως έχω μείνει πίσω σε σχέση με τους συναδέλφους μου;». Ο φίλος μου ακόμη αναρωτιέται αν έπρεπε να του αστράψει καμία. Αντ' αυτής, του είπε ένα «μπράβο, είσαι δυνατός» και τον ξαπόστειλε να συνεχίσει το τίμιο έργο του.
-
από τα Μέσα και media / Κ.Ε. /
Χρ. Ξανθάκης
