Μια άρνηση ατέλειας, οι δωρεάν παροχές και το ταμπελάκι «Ενωσις Συντακτών» που (πλέον) είναι κρυμμένο στο ντουλάπι του αυτοκινήτου
Παλιά η δημοσιογραφική ταυτότητα ήταν σκληρό νόμισμα, σήμερα έρχονται στιγμές που νιώθω πως είναι βάρος που φουσκώνει το πορτοφόλι και προσθέτει περιττά εκατοστά στην περιφέρεια του στήθους. Στα πρώτα μου νιάτα κάθε χαρτί που βεβαίωνε δημοσιογραφική προέλευση το ένιωθα στα χέρια μου σαν πολιορκητικό κριό που άνοιγε όλες τις πόρτες. Έτσι νόμιζα, έτσι ένιωθα. Μου πρόσθετε πόντους, αλλά σε ύψος.
Θυμάμαι μια φορά τον εαυτό μου, 15-16 χρονών, σε αγώνα Α΄ κατηγορίας τής Αθήνας να κραδαίνω στη μούρη τού χωροφύλακα την ταυτότητα συνεργάτη στο «Φως». Μια ταυτότητα, με τη σφραγίδα..
τής ΕΠΣΑ (σιγά!), που της έδινε βάρος η βαριά υπογραφή τού εκδότη της: Θεόδωρος Νικολαΐδης!
Αργότερα, στη «μετέπειτα» νεότητα (στα ώριμα ακροτελεύτια χρόνια τής δεκαετίας των είκοσι) η ταυτότητα της Ένωσης έγινε πάσο για να γυρίσω την Ελλάδα τζάμπα – τύφλα να έχει ο Τζάμπας του Media Markt. Τζάμπα με τα ΚΤΕΛ, τα τρένα (πρώτη θέση, παρακαλώ), τα πλοία (μετά καμπίνας!) και γενναία έκπτωση στα αεροπλάνα.
- Διαβάστε στο harddog ολόκληρο το άρθρο του Διονύση Βραϊμάκη
