Χωρίς την παραμικρή διάθεση να μειώσω το επίτευγμα, θα ενέτασσα «Το ελληνικό δράμα μου» της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη στην κατηγορία κάπου μεταξύ αυτοβιογραφίας και «ηρωικού μύθου». Θέλω να πω με αυτό ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς στο βιβλίο την εξ αποστάσεως και, κατά το δυνατόν, αντικειμενική εκδοχή των γεγονότων. Αντικείμενό του είναι η πραγματικότητα της Γιάννας και την παρουσιάζει έτσι ώστε να προκύπτει αδρά ο προσωπικός μύθος της: ο θρίαμβος της θέλησης στην υπηρεσία ενός μεγάλου σκοπού, ο οποίος προβάλλει σταδιακά στην αρχή, ώσπου, στα χρόνια της ωριμότητας πλέον, ο σκοπός γίνεται συνείδηση και διέπει τη ζωή της πλήρως. Αν δεν το μαντέψατε ήδη, ο σκοπός αυτός δεν είναι άλλος από την υπηρεσία προς τη χώρα της· και, υπό την έννοια αυτή, η βαθύτερη,,
σκοπιμότητα της αφήγησης είναι αμιγώς πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου.(...)
Στο τέλος, η ίδια παρουσιάζεται πικραμένη να παρηγορείται με την πνευματική συντροφιά άλλων μεγάλων Ελλήνων που γνώρισαν την αχαριστία (αναφέρονται οι Σωκράτης, Καποδίστριας, Φειδίας, Τρικούπης, Βενιζέλος, περιέργως και... ο Αλκιβιάδης!) και εναπόκειται στον αναγνώστη να κάνει τη διασύνδεση που υπονοείται χωρίς ποτέ να εκφράζεται ρητώς. Αλλωστε, στην αφιέρωση του βιβλίου προς τον ελληνικό λαό, ο υπαινιγμός «σε ένα καλύτερο κεφάλαιο που θα γραφεί στο μέλλον» είναι αρκούντως σαφής.
-διαβάστε περισσότερα εδώ
