Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δημοσιογράφων και διανοούμενων παίρνει θέσεις όλο και λιγότερο κριτικές απέναντι στην εξουσία;
Γιατί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι γίνονται όλο και περισσότερο αλαζόνες και εχθρικοί απέναντι σε κάθε μορφής αγώνα που διαρρηγνύει τo πλαίσιo του πολιτικού και οικονομικού κομφορμισμού της μοναδικής σκέψης;
Γιατί παραδοθήκαν;
Γιατί εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης των πραγμάτων;
Ο διανοούμενος-αντι, ο δημοσιογράφος-αντι, τα τελευταία 25 χρόνια είναι είδη υπό εξαφάνιση.
Και όποιος από αυτούς, σήμερα, αισθάνεται ότι πρέπει να αγανακτήσει στην..
κοινωνική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας, στρέφει την αγανάκτησή του ενάντια στα θύματα της κρίσης, βρίσκει σαν μόνο και μόνιμο πεδίο πολεμικής και κριτικής τα κινήματα αντίστασης και ανυπακοής.
Ο μεγάλος Ιταλός φιλόσοφος Nομπέρτο Μπόμπιο έλεγε ότι δουλειά του διανοουμένου (θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και του δημοσιογράφου) είναι «να σπέρνει αμφιβολίες, όχι να συγκομίζει βεβαιότητες».
Διαβάστε εδώ το κείμενο του Βασίλη Μουλόπουλου, απόσπασμα από την παρέμβασή του στην ημερίδα της ΕΣΗΕΑ, στις 11/4/2011, με θέμα: Κρίση και διανόηση
