Τον Ανδρέα Ρουμελιώτη τον ξέρω 25 χρόνια, από την εποχή που έπιασα δουλειά στην Ελευθεροτυπία. Εκείνος είχε ξεκινήσει λίγους μήνες νωρίτερα και ήταν από τους λίγους συντάκτες της εφημερίδας που με υποδέχτηκαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Αυτό βέβαια -υπό το φως των μετέπειτα εξελίξεων- μπορεί για μερικούς να μη λέει και πολλά πράγματα, αν ληφθεί υπόψη ότι ένας άλλος συνάδελφος που είχε τηρήσει την ίδια στάση ήταν ο Θοδωρής Ρουσόπουλος.
Εκείνη την εποχή, ο Αντρέας κι εγώ ανήκαμε στο νέο κύμα της εφημερίδας, υπηρετώντας μια εναλλακτική δημοσιογραφία. Παρά το διαφορετικό αντικείμενό μας (το ραδιόφωνο για τον Αντρέα και η στρατιωτική θητεία για μένα), υπήρχαν αρκετά σημεία που μας συνέδεαν. Ανάμεσα στ’ άλλα.. η αντισυμβατική γλώσσα, το χιούμορ και η αλληλεπίδραση με τους αναγνώστες.
Το 1992 δούλευα στο περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, και ο Αντρέας μάς πρότεινε μια σειρά άρθρα για την αντεργκράουντ Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν η ευκαιρία να καταλάβω καλύτερα την πολυσχιδή -αν όχι σχιζοειδή- προσωπικότητά του...
- διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο του Χριστοφορου Κάσδαγλη για τον Ανδρέα Ρουμελιώτη
Εκείνη την εποχή, ο Αντρέας κι εγώ ανήκαμε στο νέο κύμα της εφημερίδας, υπηρετώντας μια εναλλακτική δημοσιογραφία. Παρά το διαφορετικό αντικείμενό μας (το ραδιόφωνο για τον Αντρέα και η στρατιωτική θητεία για μένα), υπήρχαν αρκετά σημεία που μας συνέδεαν. Ανάμεσα στ’ άλλα.. η αντισυμβατική γλώσσα, το χιούμορ και η αλληλεπίδραση με τους αναγνώστες.
Το 1992 δούλευα στο περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, και ο Αντρέας μάς πρότεινε μια σειρά άρθρα για την αντεργκράουντ Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν η ευκαιρία να καταλάβω καλύτερα την πολυσχιδή -αν όχι σχιζοειδή- προσωπικότητά του...
- διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο του Χριστοφορου Κάσδαγλη για τον Ανδρέα Ρουμελιώτη