(πίνει νερό, καθαρίζει λαιμό, μικροφωνισμός, ξεκινάει):
” Το μεγαλύτερο παράσημο για ένα Δημοσιογράφο, είναι να ενοχλεί την εξουσία. Επάγγελμα υψηλής αδρεναλίνης, προσελκύει στις τάξεις του ρομαντικούς και τυχοδιώκτες. Η αφρόκρεμα αυτών είναι όσοι κράτησαν τη σημαία της Αλήθειας γράφοντας ενάντια στα πιό καταπιεστικά απ’ τα καθεστώτα, πληρώνοντας το αντίτιμο με πολυετείς φυλακίσεις σε hellhole φυλακές, βασανιστήρια, ή και τη φυσική τους δολοφονία, όπως η Πολιτόβσκαγια.”
(φέρνει το χέρι στην καρδιά, κατεβάζει ελαφρώς το κεφάλι, δίνοντας το αόρατο σύνθημα για το θερμό χειροκρότημα του κοινού).
“Mια τέτοια περίπτωση ήρθαμε σήμερα να τιμήσουμε”
Εδώ, ο καθένας που είναι σ’ αυτό το επάγγελμα, φαντασιώνεται κρυφά ή φανερά ότι..
ακολουθεί τ’ όνομά του.
Τί συμβαινει όμως όταν έχεις ξεπουληθεί ελεεινά, όταν έχεις διαφθαρεί όλοκληρωτικά, όταν η πένα σου έχει ταχθεί αναφανδόν και με θράσος απ’ την πλευρά της εξουσίας;
Ευκολάκι. Όταν δεύτερη φύση σου έχει γίνει η προσαρμογή, προσαρμόζεις κι εδώ απλά τα γεγονότα στις δικές σου αφηγηματικές ανάγκες.
Έτσι, ο Ηλίας Κανέλλης, πρώην πύρινη αριστερή πένα, νυν “υπέρμαχος των ανοιχτών (από μέσα προς τα έξω αλλά προς θεού όχι αντίστροφα) συνόρων” και του “Διαφωτισμού” (αλλά ντεκαφεινέ αν σας βρίσκεται, χωρίς Γαλλική Επανάσταση), παρουσίασε (και οι συνοδοιπόροι υπερθεμάτισαν) εαυτόν ως θύμα ανήκουστης ποσότητας βίας επί του θνητού σαρκίου του. Αντιγράφω απ’ το status του:
“Ήταν ένας εφιάλτης. Κατέρρευσα. Αλλά κατάλαβα ότι δεν έχω δυνάμεις να υπερασπιστώ ούτε το αυτονόητο. Και επίσης ένιωσα ότι η βία και η ανελευθερία, ο εξευτελισμός των σωμάτων και η προσβολή της ανθρώπινης υπόστασης είναι ίδια, είτε γίνεται από χρυσαυγίτες είτε από αριστεριστές είτε από κεντρώους είτε από αναρχικούς. Η κοινωνία μας θα πληρώσει μεγάλο και ακριβό τίμημα στη βία.”Bία και ανελευθερία! Εξευτελισμός σωμάτων! προσβολή ανθρώπινης υπόστασης! Ποιός Ηλία μου; ποιός έσβηνε τσιγάρα πάνω στο αλυσοδεμένο σου κορμί; ποιός αόρατος δήμιος, σε ποιά εκτός χάρτη φυλακή του Αφγανιστάν σου στερούσε τον ύπνο, σου έκαιγε τις πατούσες, σου έκανε εικονική εκτέλεση και σού βαζε ηλεκτρόδια στις ρώγες; Damn you, Ανελεύθερα Καταπιεστικά Καθεστώτα! Δεν θα τον φιμώσετε! Ως εδώ!
Από κοντά κι ο άλλος κατατρεγμένος, υπερθεματίζει: Ο Ηλίας Κανέλλης είναι η νέα Ρόζα Παρκς που διεκδικεί το δικαίωμα να μην είναι πολίτης δεύτερης κατηγορίας, και να μπορεί έτσι να εργαστεί μια μερα σε κανα δημοτικό ραδ…(ουπς). Ο Πάσχος μας, ο άνθρωπος-hashtag της προπαγανδιστικής ανακρίβειας, εξ ίσου κυνηγημένος και βασανισμένος. O Νέλσον Μαντέλα (σύμφωνα με πηγές εξ ίσου αξιόπιστες με του Πάσχου) φέρεται να δηλώνει “νόμιζα ότι ήξερα τι σημαίνει καταπίεση, μεχρι που έμαθα για την τρίμηνη διαγραφή του Πάσχου απ΄την ΕΣΗΕΑ”.
Και μετά συνέρχεσαι, και θυμάσαι ότι στην Ελλάδα βεβαίως βεβαίως “δεν έχουμε χούντα”, και ό,τι κι αν έχουμε, ο Ηλίας είναι απ΄τα πρωτοπαλίκαρα του καθεστώτος, απ΄αυτή την υπέροχη πάστα αντικρατιστών που πάντα βρίσκουν μία ή πολλές δημόσιες καρέκλες να τους σιτίζουν, κανα δημοτικό ραδιοσταθμό, κανα επίσημο φρη πρες κρατικού φεστιβάλ, ξερετε τώρα πόσο καταπιεστικά μπορούν να γίνουν τα καθεστώτα προς τους δημοσιογράφους που τα πολεμάνε.
Μια (αχεμ) εναλλακτική βερσιόν του τι έγινε πραγματικά εκείνη την ημέρα, μπορείτε να διαβάσετε εδώ κι εδώ.
Μπορεί κανείς κάλιστα να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια των λεγομένων των άνωθεν πηγών. Το μόνο που δεν μπορεί να τους καταλογίσει είναι αοριστία ως προς τα γεγονότα. Την ίδια ώρα, ο “εκπρόσωπος του Ορθού Λόγου”, με τόση μαεστρία στην πένα και πείρα στη συγγραφή, αδυνατεί να μας πεί τι ακριβώς του κάνανε την ώρα που “αμέριμνος” πήγαινε να περάσει τα 32 ηλεκτρονικά τσεκ ιν που χρειάζονται για να μπεί στα άδυτα του ΔΟΛ και βγάλει το ψωμάκι του απ΄τον Ψυχάρη.
“Mια τέτοια περίπτωση ήρθαμε σήμερα να τιμήσουμε”
- από το μπλογκ
του Σπύρου Δερβενιώτη
