της Δήμητρας Κουντή
Ξεκαθαρίζω από την πρώτη κιόλας γραμμή ότι θα διαβάσετε, όσοι κάνετε τον κόπο, ένα κείμενο προσωπικό. Πριν λίγες μέρες κλήθηκα να αντικαταστήσω από την “Συσπείρωση Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος” τον συνάδελφο Σταμάτη Νικολόπουλο (που παραιτήθηκε λόγω υποχρεώσεων στην ”Εφημερίδα των Συντακτών”) στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών.
Δεν περίμενα ότι αυτή η τόσο τυπική και τόσο νόμιμη αναπλήρωση (είχαν άλλωστε ήδη αναπληρωθεί οι συνάδελφοι Γιάννης Αγγέλης από τον Μωυσή Λίτση και ο Ηλίας Κανέλλης από τον Μάκη Διόγο) θα προκαλούσε τη συνδικαλιστική οργή της Κίνησης Επαγγελματιών Δημοσιογράφων που θα ζητούσε την αποπομπή μου από το πρώτο μου Διοικητικό Συμβούλιο γιατί η συμμετοχή μου σ΄αυτό ήταν, λέει, “μεθοδευμένη, παράνομη έως...πραξικοπηματική”!
Μάλιστα προκειμένου να μην νομιμοποιήσουν (!) την παρουσία μου, τα μέλη του Δ.Σ. κ.κ Τσαλαπάτης, Γκίκα και Κυρίτσης αποχώρησαν καταγγέλλοντας – παρότι είχαν εισαχθεί από τον πρόεδρο Δ. Τρίμη προς συζήτηση σοβαρότατα θέματα όπως οι διαφαινόμενοι κίνδυνοι για τα ταμεία υγείας του κλάδου και το αγγελιόσημο, η δίωξη Βαξεβάνη, το πρωτοφανές κρούσμα λογοκρισίας στην ΕΡΤ (η αποπομπή των Αρβανίτη -Κατσίμη) και άλλα συγγενικά κρούσματα λογοκρισίας και επίδειξης εξουσίας (παύση της εκπομπής της Λ. Θωμά στον 9,84).
Κλήθηκε μάλιστα έως και η εφορευτική επιτροπή να επικυρώσει μια νόμιμη (και με επίσημη νομική γνωμοδότηση του Λάζαρου Μπελίτση) αναπλήρωση. Και μου ζητήθηκε έως ότου επικυρωθεί η αναπλήρωση να …εξέλθω του συμβουλίου. Περιττό να πω ότι αυτή η τόσο ανθρώπινη και συναδελφική υποδοχή με έκανε να νιώσω… ανεπιθύμητο αντικείμενο. Κάπως σαν μπαλάκι… Συναίσθημα που δυστυχώς εξέφρασα και άγγιξε τον πρόεδρο Δημήτρη Τρίμη που διέκοψε τη συνεδρίαση μέχρις ότου αποφανθεί σχετικά με τη “νομιμότητά μου” και η εφορευτική επιτροπή, ώστε να σταματήσει ο παραλογισμός. Έτσι λοιπόν χάθηκε περίπου μισή, ίσως και λίγο παραπάνω, ώρα έως την επανέναρξη της συνεδρίασης.
Ακολούθησαν ανακοινώσεις φοβερές και τρομερές. Η Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων έκανε λόγο “για βαφτίσια ενός ατόμου σε μέλος του Δ.Σ” (πάλι καλά που με περιέγραψε ως άτομο και όχι ως υπάνθρωπο) και κατέληγε στο ότι “δεν μπορεί τέτοιες ώρες να εκφράζει τον κλάδο ο Τρίμης” και οι Δημοσιογράφοι για την Δημοσιογραφία κατήγγειλαν την επομένη ημέρα τον πρόεδρο για χρονοκαθυστερήσεις και κομματισμό ( “πρώτα η υποψηφία του συνδυασμού του και μετά ο κλάδος“).
Στην επόμενη συνεδρίαση του Δ. Σ. της ΕΣΗΕΑ, υπήρξαν και άλλες ”χαριτωμένες” έως αήθεις επιθέσεις καθώς ακούστηκαν φράσεις όπως “γι αυτό σε θέλει ο Τρίμης να του κάνεις την μπέιμπι-σίτερ” (έτσι προστέθηκε και η φωνή της Νανάς Νταουντάκη). Φωνές, ή πιο σωστά κραυγές, που γρήγορα αντιλήφθηκα όπως και εσείς, υποθέτω, ότι είχαν στόχο τον Γάιδαρο και όχι το Σαμάρι που λέει και η παροιμία.
Υποθέτω ότι κι εγώ θα αποκτήσω σε τούτο το σπίτι που μπήκα, το σπίτι μας, γαϊδουρινή υπομονή και δεν θα χρειαστεί να διεκτραγωδήσω ξανά το …παράλογο ή το ”πόσο ωραία περνάμε εις τας εξοχάς” γιατί εκτός από την συκοφαντία και τη λασπολογία υπάρχει και ο υγιής και έντιμος συνδικαλισμός που ευτυχώς εκπροσωπείται και αυτός στο Διοικητικό Συμβούλιο.