Σκότωσε την Ελευθεροτυπία που κρύβεις μέσα σου…

Γράφει o mediator

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που δεν έχω γράψει στο blog για έναν βασικό λόγο. Δεν υπάρχει τίποτα στα εγχώρια MME που να προκαλεί, να ξυπνά το ενδιαφέρον, να γεννά ελπίδες. Κι όμως σήμερα, αν και μέρα απεργίας, νιώθω την ανάγκη να γράψω.
Γιατί; Διότι ένα μοναδικό εγχείρημα λαμβάνει χώρα στα έντυπα μέσα της χώρας. Μια εφημερίδα με ιδιοκτήτες τους εργαζόμενους.
Δεν θέλησα να γράψω εν θερμώ. Πήγα στην απεργία, είδα πολλούς με την Εφημερίδα των Συντακτών στα χέρια ή την τσέπη. Ρώτησα στο περίπτερο αν πουλάει και μου απάντησαν καταφατικά. Κι όταν αργά το μεσημέρι έφυγα από την πορεία πήγα και την αγόρασα. Όπως με κάθε νέα έκδοση, αλλά και με μια μικρή συγκίνηση, καθώς μέσα μου ευχόμουν να πετύχει ακόμη κι αν..
το αποτέλεσμα δεν με ενθουσιάσει.

Δεν κρίνω στην ουσία την εφημερίδα από το πρώτο της φύλλο. Θα ήταν ανήθικο άλλωστε, να βγάλουμε από τώρα συμπεράσματα. Επισημαίνω τι μου άρεσε και τι όχι, αλλά σίγουρα διαφωνώ κάθετα με την προσκόλληση στην Ελευθεροτυπία. Αρκούσε ένα άρθρο -ίσως και το κύριο- για να περιγράψει ποια είναι η εφημερίδα, ποιά η σχέση της με το παρελθόν και τι συνέβη με την προηγούμενη εφημερίδα. Άλλωστε όπως κι οι ίδιοι γράφουν “Η ελευθεροτυπία δεν κληρονομείται”. Αντ’ αυτού είδα τίτλους “Επιμένουμε Κολοκοτρώνη 8″, “Η ιστορία δεν σβήνεται”, “Ξαναρχίζουμε”, “Στην Κολοκοτρώνη 8″ , “Να μαστε πάλι εδώ”, “Μας λείψατε” κλπ…

Πρώτη εντύπωση; Περίμενα περισσότερα. Τι σημαίνει αυτό; Περίμενα να αφήνει “άρωμα Ελευθεροτυπίας”, αλλά να μην μυρίζει πτώμα… Ελευθεροτυπίας. Περίμενα να θυμίζει, αλλά όχι να αντιγράφει. Αντ’ αυτών, είδα ένα εξώφυλλο καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση, χωρίς ούτε μια πινελιά ανανέωσης ή διαφοροποίησης. Ένα κασέ αυτούσιο σε κάθε σελίδα, προσπαθώντας να κάνει τους αναγνώστες να θυμηθούν την παλιά εφημερίδα και ούτε μια ρηξικέλευθη πρόταση, μια νέα σελίδα, μια ριζοσπαστική στήλη. Από κει και πέρα, άτολμη χρήση φωτογραφιών, απουσία infographics, ανυπαρξία internet και social media. Σαν να μιλάμε για εφημερίδα της δεκαετίας του ’90.

Πάμε στην ουσία τώρα. Στη θεματολογία. Πρώτη μέρα κυκλοφορίας. Η Ελλάδα φλέγεται, σε δυο μέρες ψηφίζεται το μνημόνιο. Το λιγότερο που θα περίμενα θα ήταν ένα ένθετο με το Μνημόνιο 3, τα επερχόμενα μέτρα και τις επιπτώσεις. Δυστυχώς, όλα αυτά έλειπαν και περιορίστηκαν σε 2-3 κομμάτια με επιφανειακή κάλυψη. Πολλά θέματα ψυγείου, λίγα ελεύθερα και το μοναδικό αποκλειστικό για μια υπόθεση διαφθοράς θαμμένο στη σελίδα 45. Από την άλλη ενδιαφέροντα άρθρα γνώμης, καλό ρεπορτάζ για την διείσδυση της Χρυσής Αυγής στα σχολεία, καλό αθλητικό ένθετο.
Τι ελπίζω στο αμέσως επόμενο διάστημα; Οι συντάκτες της εφημερίδας να ξεπεράσουν το συγκινησιακό φορτίο και τον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους συναδέλφους που έμειναν στην “Ε” ή θα πάνε στις “6 Ημέρες” του Δελλατόλα, να βάλουν τα δυνατά τους και να παρουσιάσουν μια νέα δυναμική κεντροαριστερή εφημερίδα, που θα συναγωνίζεται όχι την Αυγή, αλλά το στυλ του Guardian. Εκτός κι αν ο στόχος είναι το κοινό της Αυγής κι όχι οι σκεπτόμενοι – ανήσυχοι κεντρώοι και αριστεροί αναγνώστες που ζητούν αντικειμενική ενημέρωση, μακριά από τα διλήμματα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, ευρώ -δραχμή, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ κ.ο.κ….
Όσο για τα γελοία επιχειρήματα που διαβάζω περί διαφήμισης τραπεζών και πολυεθνικών στο φύλλο, να πω στους αυστηρούς κριτές ότι η διαφήμιση του Κάβουρα και των καφέ των Εξαρχείων δεν αρκεί για να συντηρήσει μια εφημερίδα. Ας πληρώνουν οι τράπεζες, αρκεί να “παίζουν” τα ρεπορτάζ του Reuters και να μη θάβουν τις εκθέσεις της Blackrock
Στην αναμονή λοιπόν κι ως τότε καλή επιτυχία μήπως κι αλλάξει κάτι στον ελληνικό τύπο.

mediablog.gr