Οκτώ η ώρα βράδυ Κυριακής, ο χρόνος δεν αφήνει περιθώρια για χαλάρωση. Νιώθω ζαλισμένος, τραβώ τα μάτια μου από την οθόνη του υπολογιστή και απλώνω το βλέμμα μου στο χώρο να ξεκουραστεί. Γνώριμα πρόσωπα με κάνουν να νιώθω πιο ασφαλής. Τα νέα πρόσωπα με κάνουν να νιώθω ότι μεγάλωσα.
Μεγάλωσα προσθέτοντας μνήμες στον… σκληρό δίσκο του εγκεφάλου. Μνήμες που δεν δέχτηκαν ποτέ «delete». Είναι παρούσες, ζωντανές από το παρελθόν, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μου λείπουν όμως κάποια από τα πρόσωπα που τις συνθέτουν:..
Λούης Δάνος, Στρατής Ζαχαριάδης, Σούλα Αλεξανδροπούλου, Σταύρος Απέργης, Μαίρη Πρωτογήρου, Φρέντυ Γερμανός, Κώστας Διαβολίτσης, Αλέκος Τσαπρούνης, Κώστας Τσόγκας, Μπάμπης Θέμας, Νίκος Ντόκας και άλλοι.
Ινδάλματα δημοσιογραφικά οι περισσότεροι, φίλοι καρδιακοί κάποιοι από αυτούς, μοιραστήκαμε πολλά από τη στιγμή που δρασκέλισα για πρώτη φορά το κατώφλι αυτού εδώ του κτιρίου κάμποσα χρόνια πίσω. Ανησυχίες, πίκρες, επιτυχίες, τσακωμούς, χαρές και δάκρυα. Όλα μαζί και ξεχωριστά καθώς η ζωή συνεχίζεται. Σαν τον τίτλο του στερνού χειρογράφου του Φρέντυ Γερμανού, που μου έστειλε το πρωί της ημέρας που μπήκε στο νοσοκομείο. «Ζει» έγραφε στον τίτλο του. Κρατώ το χειρόγραφο μέχρι σήμερα. Είχε το ίδιο πάθος για τη ζωή και τη δημοσιογραφία σαν αυτό που βλέπω γύρω μου. Όπως στα κείμενα που δούλευα τόση ώρα στον υπολογιστή. Καιρός όμως να επιστρέψω στην οθόνη του, γιατί πρέπει να γεννηθεί και αυτή η εφημερίδα, που πλέον κρατάτε στα χέρια σας.
Σ.Μ.Ρ.
- από την Εφημερίδα των Συντακτών / στήλη Παρασκήνια / 04-11-2012