Στην εποχή των 140 χαρακτήρων (or less…), δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεις γραφιάδες της προκοπής. Δημοσιογράφους, σχολιαστές, κόλουμνιστς, πώς να το πω, που να κρατάνε το βλέμμα σου καρφωμένο στη σελίδα ή στην οθόνη για λίγο παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Δεν είναι θέμα ίντερνετ, δεν έχει να κάνει με το αν η επικοινωνία απελευθερώθηκε, δεν φταίει η νέα γενιά που «σκάρτεψε» και «δεν ακούει κανέναν» και «νομίζει ότι τα ξέρει όλα». Η φτώχεια είναι γενική και δεν θα μπορούσε να μην αντανακλάται και στον συγκεκριμένο τομέα. Αλλά δεν αντανακλάται διόλου στα πρόσωπα του Ηλία Μπαζίνα και της Ελένης Σκάβδη, των δυο καλύτερων γραφιάδων στα ελληνικά media σήμερα.
Των ποιών; Του ποιου και της ποιας; Νομίζω ότι τις βλέπω τις απορίες να σχηματίζονται πάνω απ’ τα κεφάλια όπως τα «μπαλονάκια» στα κόμικς. Να το ξαναγράψω λοιπόν:..
Του Ηλία Μπαζίνα που αρθρογραφεί καθημερινά στην αθλητική εφημερίδα “Live Sport” και της Ελένης Σκάβδη που αρθρογραφεί τακτικά στην πολιτική εφημερίδα «Παρατηρητής της Θράκης». Τον πρώτο πάω στα περίπτερα και τον αγοράζω, ενώ η δεύτερη έχει την καλοσύνη να ποστάρει τα κείμενά της στο Facebook, οπότε την απολαμβάνω με μοναδική ευκολία.
Και πάμε τώρα στην επόμενη ερώτηση, στην ερώτηση των 64.000 δολαρίων που θα λέγανε οι διαφημιστές: για ποιό λόγο αξίζουν τον κόπο οι ανωτέρω; Θα σας απαντήσω με λίγα λόγια. Όσον αφορά στον Ηλία Μπαζίνα (τον παρακολουθώ δεκαετίες ολόκληρες από τότε που υπέγραφε ως Ηλίας Γ. Στον «Φίλαθλο»), έχω την εντύπωση πως αποτελεί τον μοναδικό συνεχιστή μιας μεγάλης παράδοσης στον ελληνικό Τύπο. Πώς διατηρεί εν ζωή το «κουβεντιαστό» πνεύμα του Φρέντυ Γερμανού, του Δημήτρη Ψαθά, του Παύλου Παλαιολόγου, των ιερών τεράτων, δηλαδή, σε εκείνο εκεί το πράγμα που κάποτε αποκαλούσαμε «κοινωνικό σχόλιο».
Μα σε μια αθλητική εφημερίδα; Ναι σε μια αθλητική εφημερίδα, γιατί τα σπορ δεν είναι παρά μια αφορμή για τον Μπαζίνα. Μια αφετηρία απ’ όπου ξεκινά και ανατέμνει τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα σήμερα. Με ψυχραιμία σπάνια, με σοφία περισσή, με ευγλωττία απαράμιλλη, με σθένος και σφρίγος εικοσάχρονου και χιούμορ που θα έκανε υπερήφανο το φάντασμα του Ιωάννη Κονδυλάκη.
Η Ελένη Σκάβδη από την άλλη, γράφει όπως θα έγραφε ένα ξωτικό. Απ’ αυτά τα περίεργα πλάσματα που παρεπιδημούν στα δάση και δεν τα βλέπει κανείς, δεν τα ακούει κανείς, αλλά ξέρουν τα μυστικά όλα. Γράφει για αυτά τα καθημερινά που συμβαίνουν γύρω μας με ιδιαίτερη επιμονή στις λεπτομέρειες που συχνά περνούν απαρατήρητες, διαπλέκοντας μαεστρικά χαρακτήρες, καταστάσεις και ιστορίες. Με μαγικό ρεαλισμό αλά γκρεκ, άνευ ζάχαρης και ζαχαρίνης, άνευ λατέρνας, φτώχειας και φιλότιμου. Η Σκάβδη σε προκαλεί να αφήσεις πίσω σου το τέλος της μικρής μας πόλης και να βγεις στον κόσμο, να δοκιμάσεις την τύχη σου.
Βρείτε τρόπο να την διαβάσετε τόσο αυτή όσο και τον Μπαζίνα, ακόμη κι αν διαφωνείτε με τις απόψεις τους (η Ελένη μοιάζει πιο προοδευτική, ο Ηλίας δείχνει πιο συντηρητικός), με τις ιδέες τους, με τις τοποθετήσεις τους. Η απόλαυση και μόνο της γραφής, θα σας αποζημιώσει πάραυτα.
-από το propolitix.gr
