Λίγο πριν πάω φαντάρος, αρχές 1999.
Στο σπίτι ο Ηλίας, η Βένια, τα δυό κοριτσάκια να αλωνίζουν στο σαλόνι, και στον καναπέ καθισμένο το Αφεντικό.
Ήπιαμε, καπνίσαμε, είπαμε για όλους και για όλα.
Όταν έφυγα απ το σπίτι δεν το πίστευα ότι θα τραγουδήσω μαζί του.
Αφεντικό τον έλεγα από την πρώτη κοινή μας εμφάνιση, μέχρι την τελευταία μας συνάντηση- πέρσι το Νοέμβρη στην παρουσίαση του βιβλίου του Οδυσσέα για το Θάνο- στην αρχή τσατιζότανε, δεν υπάρχουν αφεντικά μικρέ, μου έλεγε, εμείς είμαστε Αριστεροί, μετά κατάλαβε ότι δεν είχα σκοπό να το αλλάξω, τι να κάνω, έτσι μου έβγαινε, έτσι τον έλεγα, το συνήθισε κι αυτός και μ έλεγε υπάλληλο.
- «Γεια σου Αφεντικό».
- «Καλώς τον υπάλληλο».
Άλλες φορές μ' έλεγε Αμίλητο.
Η μεγάλη του κόρη με βάφτισε Αμίλητο, προφανώς δεν άκουσε καλά το όνομά μου και ρώτησε.. μια μέρα τη Βένια:
«Μαμά, απόψε θα ρθει κι ο Αμίλητος;»
Οι παρευρισκόμενοι έπεσαν κάτω απ τα γέλια.
Ίσως είναι το πιο αταίριαστο παρατσούκλι που μου έχουν βγάλει, όσοι με ξέρουν, το καταλαβαίνουν
Το ήξερε και το Αφεντικό, γι' αυτό με πείραζε.
Ήταν απ' τους πιο τρυφερούς, ντόμπρους και λεβέντες τύπους που γνώρισα στη ζωή μου.
Και πάντα γελαστός.
Με ρώτησαν τότε, σε μια συνέντευξη, πως νιώθω που τραγουδάω με το Μητροπάνο.
Είπα αυθόρμητα, πλάκα μου κάνετε, θα δω τζάμπα 30 νύχτες το Μητροπάνο και θα με πληρώνουνε κιόλας!
Όσες φορές κι αν βρεθήκαμε, όσες φορές κι αν τραγουδήσαμε, είναι το μοναδικό πρόσωπο που γνώρισα, για το οποίο δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω το δέος του μύθου.
Ίσως γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω τη σύνδεση, ότι αυτός ο απλός, σεμνός, χαμηλόφωνος και μονίμως χαμογελαστός άνθρωπος, ήταν ο ίδιος ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Το πρώτο και μοναδικό μου Αφεντικό.
Μίλτος Πασχαλίδης
18 Απρίλη 2012
-από το e-tetradio