της Χριστίνας Ταχιάου H περασμένη Τετάρτη ήταν μια περίεργη ημέρα στη Θεσσαλονίκη: ανά διαστήματα είχε ταυτόχρονα αέρα, συννεφιά, ήλιο, χιόνι και βροχή. Το απόγευμα, δε, ο καιρός άνοιξε κι ένα υπέροχο πελώριο ουράνιο τόξο έκανε την εμφάνισή του πάνω από την πόλη. Λίγα λεπτά αργότερα, άρχισε ξανά να ψιχαλίζει! Είναι προφανές: αυτή ήταν η συμμετοχή της φύσης σε αυτό που είχε προαναγγελθεί για τις 6 το απόγευμα. Την ανακοίνωση του Πατριωτικού Δίκτυου Αφύπνισης «ΠΑΤΡΙ.Δ.Α.» από τον Παναγιώτη Ψωμιάδη. Η πρώτη πανηγυρική θα ολοκληρωνόταν με «ομιλία στρατηγικού συμβούλου Ν. Λυγερού για την ΑΟΖ».
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης είναι γνωστός ανά το πανελλήνιο. Λατρεμένος των media (αν και, μεταξύ μας, πάλι φοβάμαι ότι θα βρεθούν κάποιοι να πουν «Μα τι είναι αυτά που λέτε, εμείς δε βλέπουμε ούτε Παπαδάκη ούτε Αυτιά ούτε Στεφανίδου ούτε Λαζόπουλο ούτε Αρβύλες και δεν ξέρουμε τον Ψωμιάδη ούτε στη φάτσα» αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα) έχει εμφανιστεί σε περισσότερους ρόλους κι απ’ την Barbie. ο Παναγιώτης γαμπρός, ο Παναγιώτης αλευρωμένος, ο Παναγιώτης Ζορό, ο Παναγιώτης..
κατατρεγμένος, ο Παναγιώτης Πόντιος, ο Παναγιώτης Καζαντζίδης, ο Παναγιώτης ποδοσφαιριστής, ο Παναγιώτης Λόλα, ο Παναγιώτης εντουράς, ο Παναγιώτης μαϊμού ποδηλάτης και πάει λέγοντας.
Ο Νίκος Λυγερός δεν είναι τόσο γνωστός, ούτε λατρεμένος τον media. «Γεννήθηκα γέρος, καταδικασμένος να ζω» είναι μια σύντομη περιγραφή του εαυτού του, καθώς ο Βολιώτης μαθηματικός, λογοτέχνης, γλωσσολόγος, μεταφραστής, σκηνοθέτης, συνθέτης, στρατηγικός αναλυτής είναι ο πιο έξυπνος Έλληνας κι ένας από τους 50 πιο έξυπνους ανθρώπους στον πλανήτη, με βάση την κλίμακα Stanford – Binet. Έχει iq 189. Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει αυτό, να πούμε ότι εκτιμάται πως με την ίδια κλίμακα ο Αινστάιν είχε iq 160.
Πρόκειται για ένα άτομο δύσκολο στη συναναστροφή με τους άλλους. Όπως μου είχε πει σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στις «Επιλογές» της εφημερίδας «Μακεδονία» το Μάιο του 2008 «Εγώ απωθώ τον πολύ κόσμο. Ο πολύς κόσμος φοβάται την πολλή εξυπνάδα, γιατί δεν ξέρει πού το πάμε.» Ακόμη: «Η κοινωνία δε θέλει έξοδο από το παρόν, παρά μόνο αναπαραγωγή. Θέλει να είναι πάντοτε το ίδιο παρόν, γιατί αυτό εξασφαλίζει την ασφάλεια. Η ασφάλεια δεν εξασφαλίζει τίποτα, η ασφάλεια παράγει κίνδυνο.» Επίσης: «Ακούω μουσική απ’ όλα τα είδη, αλλά θέλω να υπάρχει ποιότητα. Δηλαδή προσέχω τις νότες. Αλλά επιμένω στην ποιότητα, όχι στην ποσότητα. Κοιτάζω, βέβαια, και την ποίηση, γιατί αν δεν με αγγίζουν και τα δυο έχω πρόβλημα.» Ο Νίκος Λυγερός, επίσης, με διαβεβαίωσε ότι η ποιότητα είναι κάτι απόλυτο που δεν ορίζεται, αλλά αναγνωρίζεται.
Πάμε τώρα στο συνεδριακό κέντρο Ι. Βελλίδης χθες το απόγευμα, στις 6. Ο κόσμος, πολύς, μέσα κι έξω. Πάρα πολλοί γνωστοί μου. Έμποροι, καταστηματάρχες, εστιάτορες, νεοδημοκράτες, μικροεπαγγελματίες και μεγαλοεπαγγελματίες, δικηγόροι, πολιτευτές, σύμβουλοι, δήμαρχοι νυν και πρώην, ευκατάστατες νοικοκυρές με γούνες, μαλλί κομμωτηρίου και ψηλοτάκουνα, φοιτητές με smart phones, αγρότες. Άνθρωποι από όλο τον νομό Θεσσαλονίκης συζητούν σε κλίμα ευφορίας, καλαμπουρίζουν, γελούν. Κάποιος μου εξηγεί ότι ο Παναγιώτης τον είχε εξυπηρετήσει, ένας άλλος ότι έχουν μια συγγένεια, ένας τρίτος ότι είναι παλλικάρι, μια τέταρτη ότι ήρθε γιατί έπρεπε για επαγγελματικούς λόγους. Καθένας έχει κι από ένα λόγο για να παρεβρεθεί σε μια συγκέντρωση που θυμίζει 2002, 2006, 2010. Τότε που ο Παναγιώτης κατέβαινε για να σαρώσει, να κλείσει τα στόματα αυτών που τον κατέτρεχαν, αυτών που ήθελαν να τον φιμώσουν, να μην τον αφήσουν να κινηθεί πιστός στις αρχές και τις αξίες της οικογένειας, των δασκάλων, της Ορθοδοξίας και της Ελλάδας. Όλα αυτά, βέβαια, πριν την απόφαση αργίας του από το αξίωμα του αιρετού Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας.
Ο κόσμος περιμένει ακούγοντας Σπανουδάκη, Αλέξανδρους και τα λοιπά. Ο Παναγιώτης αργεί και ευτυχώς δεν υποψιάζεται ότι στην αίθουσα ακούγονται οι Queen και η φωνή (αλίμονο!) του Freddie Mercury . Ξαφνικά η κίνηση αρχίζει να γίνεται νευρώδης. Η μουσική αλλάζει, μεταδίδεται το αλήστου μνήμης «Κάθε μέρα γιορτή», το πόνημα του Σπανουδάκη για τις εκλογές του 2000. Ο Παναγιώτης μπαίνει στο χώρο περιτριγυρισμένος από τις κάμερες, ως συνήθως. Κόσμος του σφίγγει το χέρι, του φωνάζει, τον δοξάζει.
Ο Παναγιώτης ανεβαίνει στο βήμα. Ζητά επιτακτικά από το κοινό να τηρήσει ενός λεπτού σιγή «για όσους Έλληνες καλλιτέχνες έφυγαν πρόσφατα». Να εννοούσε άραγε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ή τον Βασίλη Τσιβιλίκα; «Αιωνία τους η μνήμη» βροντοφωνάζει ο Παναγιώτης και αρχίζει να διαβάζει τη διακήρυξή του η οποία κοσμείται από συχνά επιφωνήματα «Γεια σου Πατρίδα!» Χαιρετά τον εκπρόσωπο του μητροπολίτη Άνθιμου, ο οποίος είναι ασθενής και δεν παρεβρίσκεται στη σεμνή τούτη τελετή.
Αφού τα βάζει με όσους θέλουν να τον φιμώσουν και να πουλήσουν τη Μακεδονία, να διαγράψουν τη βόρειο Ήπειρο, να σβήσουν τους Έλληνες, να μας πουλήσουν στους ξένους κλπ, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης βάζει την ΑΟΖ στο τραπέζι και αναγγέλει τον Νίκο Λυγερό ως «ξεχωριστό άνθρωπο που κάνει περήφανη την Πατρίδα μας σε όλο τον κόσμο, καθηγητή Πανεπιστημίου του Παρισιού και στρατηγικό σύμβουλο». Μετά από μερικά ΝΑΙ στην πατρίδα, τη θρησκεία, μνείες ότι δε λυγίζουμε και δεν γινόμαστε προσκυνητές, ο Παναγιώτης παραδίδει σκυτάλη στον Νίκο με τις φράσεις «Πάνω απ’ όλα η Πατρίδα, Γεια σου Πατρίδα!»
Σας ορκίζομαι ότι στο σημείο εκείνο ο Mister iq 189, ο εξυπνότερος Έλληνας του πλανήτη σηκώθηκε και άρχισε την ομιλία του σχετικά με την ΑΟΖ λέγοντας στα σοβαρά: «Είναι δύσκολο να ξεκινήσω μια διάλεξη μετά από ένα τόσο σοβαρό και αποφασιστικό λόγο». Εκεί ακριβώς έφυγα. Γεια σου πατρίδα.
Η Χριστίνα Ταχιάου είναι δημοσιογράφος / από το protagon.gr
-Ευχαριστούμε τον αναγνώστη από την Θεσσαλονίκη που μας επεσήμανε το άρθρο της Ταχιάου