Ο επίμονος Μάρτης της πτώχευσης στα Μέσα Ενημέρωσηςτης Ματίνας Παπαχριστούδη
Η ερχόμενη εβδομάδα κρύβει ορισμένες από τις καθοριστικές εξελίξεις για το χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ. 7 Μαρτίου εκδικάζεται η προσφυγή της εκδότριας Μάνιας Τεγοπούλου για την ένταξη της εκδοτικής εταιρείας «Χ.Κ.Τεγόπουλος» στο άρθρο 99. Την ίδια μέρα λήγει η «προθεσμία» που έδωσε η διορισμένη από τον Γιώργο Κουρή, προσωρινή διοίκηση του Alter στα σωματεία να εγκαταλείψουν το κτίριο του καναλιού στο Μπουρνάζι. Κοινός παρονομαστής και στις δυο μιντιακές ανοιχτές υποθέσεις είναι το άρθρο 99. Το μεν Alter έχει ήδη ενταχθεί-με τη σύμφωνη τότε γνώμη των συνδικαλιστικών σωματείων και των εργαζομένων- η δε Ελευθεροτυπία το ζητά. Με έναν και μόνο στόχο, όπως ήδη αποδείχθηκε. Να συνεχίσει τη λειτουργία και έκδοση της χωρίς να..
πληρώνει τους εργαζόμενους της.
Θα ήταν πλεονασμός να αναφερθούμε αναλυτικά στην έως σήμερα εμπειρία της συμπεριφοράς και στάσης των εταιρειών- των μιντιακών εταιρειών- που μπήκαν στο άρθρο 99 κερδίζοντας τον πολύτιμο για τους ιδιοκτήτες τους, χρόνο να τελειώσουν με τις άλλες οικονομικές, περιουσιακές εκκρεμότητες τους. Και μόνο το γεγονός πως η πρώτη στα ΜΜΕ περίπτωση ένταξης του «Περιοδικού Τύπου» του Γ. Ανεμοδουρά πριν περίπου τρία χρόνια δεν έχει ακόμη τελεσιδικίσει, θα έπρεπε να δώσει πολύτιμα μαθήματα σε όσους επιμένουν να συναινέσουν οι εργαζόμενοι στο άρθρο 99, χωρίς όρους. Με επιχείρημα μόνο τη «σωτηρία» της εταιρείας του εκδότη. Η οποία θεωρητικά θα διατηρεί τις θέσεις εργασίας, χωρίς όμως αντίκρισμα αφού θα είναι απλήρωτες...
Οι εργαζόμενοι του «Περιοδικού Τύπου», τρία χρόνια μετά, ελάχιστα ελπίζουν πως υπάρχει οποιοσδήποτε τρόπος να λάβουν κάτι από τα 2 εκατ. των χρωστούμενων, ο επιχειρηματίας κατάφερε και άνοιξε άλλη εκδοτική εταιρεία και κάποιοι από τους πιστωτές του με τους δικούς τους τρόπους κατάφεραν και πήραν ορισμένα από τα χρωστούμενα.
Παρόμοια είναι και η περίπτωση του Alter. Για να συμφωνήσουν το καλοκαίρι του 2011 οι εργαζόμενοι στην ένταξη της «Ελεύθερης Τηλεόρασης» που είχε προχωρήσει ήδη από την Άνοιξη σε στάση πληρωμών, στον πτωχευτικό Κώδικα, οι μέτοχοι αναγκάστηκαν να υποσχεθούν και πλήρωσαν ένα σημαντικό ποσό από τα χρωστούμενα δεδουλευμένα. Και αυτό ήταν. Με το που άνοιξε το κανάλι δεν πληρώθηκε ούτε ένα ευρώ για μισθούς. Εννοείται ότι η διαδικασία της ....αποφυγής πτώχευσης είναι μακρά. Τόσο μακρά που μπορεί να μην ολοκληρωθεί και ποτέ. Ο ίδιος ο νόμος που δίνει το διάστημα ενός 4μηνου για την παρουσίαση σχεδίου «σωτηρίας», ο ίδιος προσφέρει και τα αναγκαία «παραθυράκια» αποφυγής της υποχρέωσης αυτής. Για παράδειγμα παραιτούνται οι διαμεσολαβητές και το δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να διορίσει άλλον.
Στο μεταξύ οι εργαζόμενοι και οι γύρω-γύρω πιστωτές αδύναμοι ή ισχυροί όχι μόνο δεν παίρνουν τα λεφτά τους αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα αποπληρωμής. Αλλά και η δυνατότητα διεκδίκησης. Ο κίνδυνος για το Alter μετά από τόσο επίμονο αγώνα, είναι πια φανερός. Να μείνει ένα αδειανό κουφάρι το κτίριο του καναλιού στο Μπουρνάζι και στο μεταξύ οι ιδιοκτήτες να έχουν στήσει παραδίπλα άλλα μαγαζάκια τους...
Είναι και πάλι ενδεικτικό πως οι εργαζόμενοι στον «Περιοδικό Τύπο» έχουν καταθέσει αγωγή προκειμένου να εξέλθει της πτωχευτικής διαδικασίας η εταιρεία του Ανεμοδούρα. Μόνο έτσι μπορεί να βρεθεί άλλος θεσμικός τρόπος διεκδίκησης.
Όλη αυτή η σωρευμένη εμπειρία δυστυχώς όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκε από τα συνδικαλιστικά σωματεία του εργαζομένων αλλά ούτε καν μελετήθηκε. Υπερισχύει η γνώμη των νομικών συμβούλων των ενώσεων που ωστόσο δεν παράγουν συνδικαλισμό. Προτείνουν δηλαδή να συναινέσουν οι εργαζόμενοι στην ένταξη στο άρθρο 99, έστω και με κάποιους όρους. Και να δέσουν έτσι την αλυσίδα του εργοδότη στο χέρι και το πόδι τους. Να αποδεχθούν πως θα συνεχίσουν να παρέχουν την εργασία τους τζάμπα. Για τη σωτηρία της εταιρείας του εργοδότη τους; Όχι, δα. Για τη σωτηρία του εργοδότη τους, όπως αποδείχθηκε στην πράξη.
-από τη στήλη Media-λογώντας
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)
