Από τα Μέσα της ευδαιμονίας και του Προζάκ, στα media της κατάθλιψης και του Λεξοτανίλ... Με εκατοντάδες εργαζόμενους να έχουν πέσει σε κατάθλιψη και τους γιατρούς των Ταμείων να μην προλαβαίνουν να συνταγογραφούν ψυχοφάρμακα... Και δεν αναφερόμαστε σε εκείνους που έχουν βγει ήδη στην ανεργία αλλά σε αυτούς που έχουν (ακόμη) δουλειά.Το κλίμα σε όλα ανεξαιρέτως τα «μαγαζιά» είναι πολύ άσχημο με τους απασχολούμενους σε αυτά να ομολογούν και να μονολογούν ότι έχουν «σιχαθεί τα πάντα και τους πάντες». Τους διευθυντές τους, τους αρχισυντάκτες τους, τους συναδέλφους τους… Τους ίδιους τούς εαυτούς τους…
Εχοντας υπογράψει ατομικές συμβάσεις, έχοντας αποδεχτεί περικοπές μισθών, έχοντας σκυμμένο το κεφάλι στις ανθρωποφαγίες του διπλανού γραφείου, προσπαθούν να βρουν την χαμένη τους ανθρωπιά κι αξιοπρέπεια. Εις μάτην…
«Εχουμε παιδιά να μεγαλώσουμε» ψιθυρίζουν αναζητώντας άλλοθι για τις υποχωρήσεις, τις παραχωρήσεις και τις εκπτώσεις σε ηθική και αξιοπρέπεια …
«Εχουμε υποχρεώσεις και δάνεια» μονολογούν, αλλά, δεν πείθουν πλέον κανέναν… Ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό…
Υ.Γ: «Η μεγαλύτερη παλιοφάρα μετά τους πολιτικούς είναι οι δημοσιογράφοι» έλεγε ένας παλιός δημοσιογράφος και βουλευτής συνάμα… Αυτός τρελάθηκε νωρίς...
