Μισή αλήθεια μπορεί, ως γνωστόν, να ισοδυναμεί με ένα ολόκληρο ψέμα. Το διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά από τον τρόπο με τον οποίο τα ηλεκτρονικά - κι όχι μόνο- ΜΜΕ κάλυψαν τις εκτεταμένες συγκρούσεις του παλλαϊκού συλλαλητήριου της περασμένης Κυριακής ενάντια στο Μνημόνιο 2. Μονομερής η έμφαση στην πυρπόληση κάποιων κτιρίων και επαναλαμβανόμενα πλάνα με μερικές δεκάδες «κουκουλοφόρων» διαδηλωτών που πετροβολούσαν τα ΜΑΤ. Αυτό που, αντίθετα, αποσιωπήθηκε με συνειδητή επιμέλεια ήταν η υπόλοιπη εικόνα: οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές (κάπου 200.000) που παρά τη βροχή των δακρυγόνων, επέμεναν πεισματικά να παραμένουν στο χώρο γύρω από την πολιορκημένη Βουλή, υποχωρώντας για λίγο και ξαναγυρίζοντας αποφασιστικότεροι, χειροκροτώντας συχνά όσους συμπλέκονταν με την ΕΛΑΣ ή ακόμη και προμηθεύοντάς τους με «πολεμοφόδια». Ενα πλήθος που αν εξαιρέσει κανείς τα (αριθμητικά πεπερασμένα) κομματικά μπλοκ της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν εκδήλωνε άλλη εμφανή πολιτική ταυτότητα πέρα από μια διάχυτη οργή για την ηγετική οικονομική και πολιτική τάξη της χώρας. Με μια μερίδα του να επιδοκιμάζει ακόμη και τις..πυρπολήσεις των τραπεζών, επεμβαίνοντας μόνο για να προστατεύσει κάποια μικρομάγαζα. Με όλες τις αντιφάσεις της, η εικόνα αυτού του πελώριου, οργισμένου, «αδέσποτου» πλήθους ήταν η σημαντικότερη είδηση της περασμένης Κυριακής. Ανακουφισμένα από το τελικό διακομματικό «ναι» και αφοσιωμένα στο προσφιλές τους μικροκομματικό κουτσομπολιό, τα περισσότερα ΜΜΕ προτίμησαν να την αποσιωπήσουν. Υπονομεύοντας, ακόμη μια φορά, την όποια αξιοπιστία διατηρούν στο όλο και συρρικνούμενο κοινό τους.
(από το απεργιακό φύλλο των εργαζόμενων στην Ελευθεροτυπία)