(…) Ζήσαμε κάποτε μια Αριστερά του έργου, της θυσίας για τη δικαιοσύνη, της μεγάλης ηθικής αλλαγής. Καμία σχέση. Την Αριστερά εδώ και χρόνια τη διαβρώνει σιγά σιγά η Μεγάλη Αρνηση. Ο κόσμος παίρνει ψυχοφάρμακα, είναι απελπισμένος, αγανακτισμένος. Εγώ δεν ξέρω κομπιούτερ, ούτε έχω κινητά.Παρακολουθώ όμως με μεγάλη περιέργεια τον κόσμο που με τα sms και το Διαδίκτυο συγκεντρώνεται στις πλατείες. Εκεί όμως δεν λένε τίποτα, απλώς στέκονται σαν κολώνες. Νομίζω ξέρω γιατί. Δεν μπορείς να αρθρώσεις κάτι αν δεν προηγηθεί για αρκετό καιρό το πλησίασμα των σωμάτων.
Χρειαζόμαστε το χνώτο του άλλου.
Αυτή εξακολουθεί να είναι, ευτυχώς, η ανθρώπινη συνθήκη. Σε αυτήν θα αναγκαστούμε να ξαναγυρίσουμε και σε πολλά άλλα ανθρώπινα ακόμη. Τι να..
σου κάνει το διαδίκτυο μόνο του; Το διαδίκτυο είναι πένθος, είναι χωρισμός.
Δεν ακούω τίποτε ακόμη.
Αγκαλιασμένοι θα περάσουμε τη δύσκολη ώρα. Μόνο αγκαλιασμένοι.
Αλλιώς, ο Θεός να βάλε το χέρι του.
Διονύσης Σαββόπουλος
(από το απεργιακό φύλλο των εργαζόμενων της Ελευθεροτυπίας)
