Ανέκαθεν, αλλά κυρίως τα τελευταία 2 χρόνια και κυρίως το τριήμερο που πέρασε, χορτάσαμε από γλίτσα, βλέποντας τους αναλυτές- δημοσιογράφους, να παπαγαλίζουν, αυτά που τα αφεντικά τους, τους υπαγορεύουν. Τα ράφια του σούπερ μάρκετ είχαν την τιμητική τους, τα φάρμακα που θα λείψουν, το πετρέλαιο που δεν θα υπάρχει και τα λεφτά που θα εξαφανιστούν, τον Αρμαγεδδώνα που έρχεται… ήταν τα βασικά επιχειρήματα δημοσιογράφων σχολιαστών, ακριβώς ίδια με αυτά των ξεπουλημένων πολιτικών.
Παρακολουθώντας τα παραληρήματα των παραθύρων, καταρχήν χάρηκα. Χάρηκα επειδή η προδοτική μνημονιακή πλευρά, έχει χαμηλής ποιότητας μυαλά. Ανθρώπους λίγους, με επίπεδη σκέψη και επιχειρήματα από ατμό. Άλλωστε τα ίδια μυαλά εδώ και δύο χρόνια μας έλεγαν να δεχτούμε το μνημόνιο 1, για να ξεμπερδεύουμε με την κρίση… Και όπως φάνηκε από το τριήμερο, ούτε τον πανικό και την υστερία τους δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Κατά δεύτερον σιχάθηκα. Δεν είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα. Το νιώθω συχνά. Απλά αυτό το τριήμερο νομίζω όλοι πήραμε ισχυρή δόση. Και σιχάθηκα επειδή κατά μία ανεξήγητη..
σύμπτωση, όλοι όσοι στηρίζουν τα μνημόνια είναι σιχαμένοι. Ακόμα και όταν γελάνε. Μάλλον είναι η φυσική αντίδραση του οργανισμού μου στον ξεπουλημένο προδότη, τον επαγγελματία γλοιώδη.
Κατά τρίτον, οργίστηκα. Οργίστηκα επειδή μπροστά μου έβλεπα ένα από τα πιο ανήθικα σκηνικά, που έχω ζήσει. Όλοι αυτοί οι παπαγάλοι σχολιαστές, των παραθύρων, των 8, των 9 και των πρωινών εκπομπών, υποστηρίζουν κάτι, το οποίο ωφελεί οικονομικά αυτούς ενώ ταυτόχρονα εξοντώνει τους πολλούς.
Οι απόψεις τους, οι προτάσεις τους, τα επιχειρήματά τους, τα παραδείγματά τους, και η συνακόλουθη εφαρμογή τους, προκαλούν πόνο. Προκαλούν φτώχεια, εξαθλίωση.
Αυτά προκάλεσαν εδώ και δυο χρόνια, όταν μας έλεγαν ότι είναι μονόδρομος το μνημόνιο. Για να συνεχίσουν αυτοί να παίρνουν τον μισθό που παίρνουν, ζητούν την μείωση του μισθού των υπολοίπων. Για να συνεχίσουν αυτοί να απολαμβάνουν την εύνοια του νταβατζή αφεντικού τους, ζητούν να μειωθούν τα δικαιώματα των υπολοίπων. Για να συνεχίσουν αυτοί να ζούν όπως ζούνε, ζητάνε από όλους τους άλλους, να «μειώσουν το επίπεδο ζωής τους».
Πίσω από τις φράσεις, «πρέπει να κάνουμε υπομονή», «δεν υπάρχει άλλη λύση», «μνημόνιο ή χρεοκοπία», «πρέπει να πέσει το βιοτικό επίπεδο του λαού», «θα υποστούμε εσωτερική υποτίμηση» και άλλες τέτοιες παπάρες, κρύβεται η αγωνία τους να μην χάσουν την κοινωνική τους θέση, και το χέρι του αφεντικού τους που συνεχώς γλείφουν.
Γι αυτό τον λόγο, στη συνείδησή μου είναι ένοχοι, ξεπουλημένοι, δυστυχείς, καημένοι και κυρίως ανήθικοι. Βαθιά ανήθικοι.
Προκλητικά ανήθικοι.
Και ευχαριστώ την κρίση που τους ξεβράκωσε.
Θύμιος Κ. / ellinofreneia / 13.2.2012
