του Γ. Χ. ΠαπαγεωργίουΟλες οι απόπειρες διαπραγμάτευσης με τους δανειστές κατέληξαν σε άτακτη υποχώρηση, παρ’ όλο που οι αντιρρήσεις ήταν σε πολλά σημεία ορθές. Ασφαλώς τα προβλήματα στην Ελλάδα είναι σοβαρά. Απειρες οι στρεβλώσεις στην οικονομία, στους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα. Ομως αποδεικνύεται ότι το μίγμα της πολιτικής ήταν λάθος, όπως και το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα, το οποίο ήταν ανέφικτο αλλά επεβλήθη από τους δανειστές και εν είδει «παραδειγματικής τιμωρίας».
Βρισκόμαστε στα χέρια των δανειστών οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν έχουν αποτελεσματικό σχέδιο ούτε για το ελληνικό πρόβλημα ούτε για την αντιμετώπιση της ευρύτερης κρίσης. Εδώ και δύο χρόνια πειραματίζονται κερδίζοντας χρόνο και αναθεωρούν συνεχώς τις αποφάσεις τους. Αυτές επιβάλλονται στην Ελλάδα με εκβιασμό υπό την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας ή της εξόδου από το ευρώ, ενώ η χώρα μας..
απαξιώνεται συνολικά.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν το «μαύρο πρόβατο-Ελλάδα» στους δικούς τους ψηφοφόρους αντί να τους εξηγήσουν πώς θα τους βγάλουν από το αδιέξοδο της κρίσης χρέους και το φάσμα της ύφεσης. Η Ελλάδα μπορεί να φταίει για πολλά, αλλά δεν ευθύνεται για το συνολικό ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η αρχιτεκτονική του ευρώ δεν είναι λειτουργική. Μπορεί η Ελλάδα να «έσπασε» πρώτη, αλλά το πρόβλημα επεκτείνεται. Ακόμα και αν «εξαφανιστεί» με κάποιον μαγικό τρόπο από την εξίσωση, η ευρωζώνη δεν θα βγει από το αδιέξοδο.
Στη χώρα μας οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να υιοθετήσουν μέτρα που οδηγούν με βεβαιότητα σε πτώχευση ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ιδίως τη μεσαία τάξη, χωρίς όμως να διασφαλίζουν ούτε τη λύση του δημοσιονομικού προβλήματος ούτε την ανταγωνιστικότητα. Το δίλημμα για τους βουλευτές είναι σαφές: εάν υπογράψουν, υπογράφουν την καταδίκη της μεσαίας τάξης που τόσα χρόνια τούς στηρίζει. Εάν δεν υπογράψουν, διακινδυνεύουν την… καταστροφή της μέσα από μια ανεξέλεγκτη διαδικασία πτώχευσης χωρίς τη στήριξη των Ευρωπαίων. Το πολιτικό σύστημα χάνει τις βάσεις του - ιδιαίτερα οι κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί που κινούνται πέριξ του Κέντρου και αποτελούν τον «φυσικό χώρο» της μεσαίας τάξης. Τι βαρύτητα έχει η στήριξη του μνημονίου από τα κόμματα εάν αυτά δεν έχουν λαϊκή υποστήριξη;
Ποιος θα καλύψει αυτό το πολιτικό κενό; Η Αριστερά έχει μια σημαντική άνοδο στις δημοσκοπήσεις και έχει μια ευκαιρία να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό σχέδιο, έναν «οδικό χάρτη» για τη δική της πρόταση. Διαφορετικά, ίσως να μην καταφέρει να ξεπεράσει τον φόβο που προκαλεί στους πολίτες η πορεία προς το άγνωστο χωρίς τη στήριξη των Ευρωπαίων. Οι πολιτικοί δεν θα διασωθούν ούτε με προσχηματική αντίσταση και επιμέρους διαφωνίες, ούτε βγάζοντας την ουρά τους απέξω στο παρά πέντε. Θα βρουν ακροατήριο μόνο οι πολιτικές δυνάμεις που θα παρουσιάσουν ένα ελληνικό σχέδιο που θα περιλαμβάνει μεν σκληρές αποφάσεις, αλλά θα προβλέπει με αξιόπιστο και μετρημένο τρόπο επιστροφή στην ανάπτυξη, ενώ θα καλύπτει όλες τις εναλλακτικές - ακόμα και τα «χειρότερα» σενάρια της χρεοκοπίας. Διαφορετικά οι καταστάσεις θα γίνουν ανεξέλεγκτες.
Η φτώχεια, η αποσταθεροποίηση και η γενικευμένη απαξίωση της πολιτικής είναι κακοί σύμβουλοι και η Ιστορία έχει δείξει ότι σε ανάλογες περιστάσεις οι πολίτες υποκύπτουν στις σειρήνες του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες άνθησε ο φασισμός και γεννήθηκε ο πόλεμος στην Ευρώπη.
-αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα
