(...) Ολοι μιλάμε για τις θέσεις που χάνουμε, για τα δεδουλευμένα που μας χρωστούν, για τα "μαγαζιά" που θα κάνουν περικοπές ή θα βάλουν λουκέτο!Κανείς δεν λέει κουβέντα για το ότι οι αναγνώστες μας έχουν γυρίσει την πλάτη διότι το "προϊόν" της δουλειάς μας είναι, πολλές φορές, για τα μπάζα. Ή γιατί είναι αναξιόπιστο. Ή ακόμη γιατί δεν έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει μια εφημερίδα και να μας στηρίξει!
Λέξη δεν λέμε γι αυτά!
Και να πάμε κι ένα βηματάκι παραπέρα;
Δεν τολμάμε να παραδεχτούμε ότι ακόμη και μέσα στο ίδιο το "μαγαζί" μας δεν έχουμε όλοι ούτε τα ίδια συμφέροντα ούτε τις ίδιες θέσεις να υπερασπιστούμε:
- Αλλοι δεν θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους ακόμη κι αν είναι να πάρουν λιγότερα. Αρκεί βεβαίως να τους καταβληθούν όσα τους χρωστάει ο ιδιοκτήτης και να υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα κανονικής μισθοδοσίας...
- Αλλοι δεν θέλουν να χάσουν τις αποζημιώσεις τους και θα προτιμούσαν να τις πάρουν και..
να φύγουν από το μαγαζί
-Αλλοι έχουν λίγα χρόνια να συμπληρώσουν μέχρι τη σύνταξη και θα δούλευαν και μόνο για τα ένσημα που τους απομένουν
-Αλλοι θα μπορούσαν ακόμη και να δουλεύουν τζάμπα αρκεί να παραμείνουν μέσα στο επάγγελμα του "δημοσιογράφου".
Αν δεις μία προς μία τις περιπτώσεις όλα τα παραπάνω και θεμιτά είναι και δίκαια και εύλογα τα υπερασπίζεται ο καθένας! Κι ας βιάζονται κάποιοι να χαρακτηρίσουν "ακραίους" τους μεν, "εργοδοτικούς" του δε και "ιδρυματοποιημένους" τους δείνα.
Σαχλαμάρες!
Ομως δεν μπορεί έτσι να προκύψει καμιά ενιαία στάση απέναντι στις απειλές αφού ακόμη κι αυτές τις βλέπουμε διαφορετικά!
Γι αυτό τα λέμε τα ξαναλέμε κι έπειτα ξανά τα λέμε και άκρη δεν βγάζουμε!
Ούτε και θα βγάλουμε! (...)
-Aπόσπασμα από κείμενο του μπλογκ naftilos υπό τον τίτλο «Tα τρομερά ερωτήματα»
