
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η δημοσιογραφία έχει χάσει την αίγλη της, τον ελεγκτικό της ρόλο, την κοινωνική της αποστολή· έχει ξεχάσει την καταγωγή της δηλαδή.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι συντελέσαμε σ' αυτή τη δραματική απώλεια, υποκύπτοντες στα μαγνάδια του καπιταλισμού (ταχύτατος πλουτισμός, αναγνώριση κοινωνική (!), πρόσβαση στον επιχειρηματικό κόσμο και στα υψηλά δώματα της εξουσίας, δωρεάν υπερατλαντικά ταξίδια, κοσμοπολιτισμός και λοιπά). Αποδεχτήκαμε τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και δεν αντιδράσαμε όταν συνάδελφοί μας, στο ίδιο μέσον παρακαλώ, αμείβονταν με αστρονομικά ποσά, αδικαιολόγητα για τις γνώσεις τους και τον ρόλο τους. Οι πολλοί όχι μόνο δεν αντιδράσαμε, αλλά το θεωρούσαμε και φυσιολογικό(!).
Τα κοινωνικά κινήματα παραμελήθηκαν, οι μειονότητες χλευάστηκαν, οι μετανάστες κυνηγήθηκαν, οι διαφορετικοί εξορίστηκαν, εργάτες κι αγρότες λοιδορήθηκαν αγρίως. Κι έτσι η κοινωνία έμεινε μόνη και απροστάτευτη απέναντι σε μια εξουσία που ουδέποτε έκρυψε την..