
Το πρόβλημα στην ιστορία αυτή δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τα «delivery boys» αλλά το ότι ο Μπεγλίτης δεν τόλμησε να πει ονόματα και να προβεί σε περαιτέρω αποκαλύψεις.
Δεν τόλμησε να θίξει σε βάθος τα όσα συμβαίνουν γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα και τις μίζες που διακινούνται μέσα από κυκλώματα ανώτερων αξιωματικών και δημοσιογράφων. Δεν τόλμησε να πει ονόματα παρά το ότι αναφέρθηκε σε ένστολους διαμεσολαβητές καθώς και σε κάποιους μιζαδόρους δημοσιογράφους, οι οποίοι εδώ και χρόνια με εκβιασμούς και στημένα ρεπορτάζ κατευθύνουν τα πράγματα σε συγκεκριμένες εταιρείες οπλικών συστημάτων.
Τα «delivery boys» δυστυχώς υπάρχουν και η δραστηριότητά τους δεν περιορίζεται στον χώρο του υπουργείου Αμυνας αλλά και σε ρεπορτάζ που διαπλέκονται με κάθε μορφή εξουσίας: πολιτική, οικονομία, επιχειρήσεις, ποδόσφαιρο. Τα ίδια «delivery boys» τα τελευταία δύο χρόνια αφού επιμορφώθηκαν και πήραν μέρος σε σεμινάρια επικοινωνιολογίας που χρηματοδότησε το ΔΝΤ, ειδικεύονται πλέον στο πλασάρισμα και στην εξυπηρέτηση της μνημονιακής πολιτικής.
Στη φωτογραφία στιγμιότυπο από την επιτυχημένη απεργία των παιδιών που μοίραζαν εφημερίδες (newspaper delivery boys) στη Νέα Υόρκη to 1899... Καμμία σχέση με τα «delivery boys» της δημοσιογραφίας.
Σχετικά με το θέμα μάς κάλυψαν και..