-από το μπλογκ agitatorasZοφερό το σκηνικό στον πάλαι κραταιό χώρο (χρήματα, εξουσία, «δόξα») των ΜΜΕ.
Απολύσεις, περικοπές μισθών, ατομικές συμβάσεις κι εντατικοποίηση από τη μία, αναποτελεσματικές(;) απεργίες, στάσεις εργασίας, αφορισμοί, φόβος και κατάθλιψη από την άλλη .
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα του στιλ «ή δέχεστε ό,τι επιβάλλει η εργοδοσία ή τα κλείνουμε ΟΛΑ και βρίσκεστε στο δρόμο ΟΛΟΙ» και της γνωστής απειλής- νουθεσίας «δεν έχετε καταλάβει τι συμβαίνει, ολα καταρρέουν, αν απεργήσετε υπονομεύετε τη δουλειά σας και το μέλλον σας!..».
Πόσο όμως μπορεί να αντέξει κανείς απλήρωτος, περιμένοντας την επόμενη περικοπή μισθού, το τηλεφώνημα από το λογιστήριο;..
Πόσο μπορεί να αντέξει κάποιος την εντατικοποίηση, την εξαθλίωση, τις ταπεινώσεις, την αβεβαιότητα, τον ΦΟΒΟ;
Πόσο μπορεί να αντέξει κάποιος να ζει ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ;
Μήπως ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας;
Μήπως ήρθε η ώρα να βρεθούν ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι στο δρόμο απέναντι από τους εργοδότες;
Μήπως ήρθε η ώρα, όπως είπε κι ο Μίκης, να εκραγούμε και να τους πάρουμε μαζί μας;
Τουλάχιστον έτσι θα κρατήσουμε την αξιοπρέπεια μας και θα έχουμε την..ικανοποίηση ότι τους πήραμε μαζί μας.
Γιατί αυτοί έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από ότι εμείς...
Κι ας έχουν κάνει την μπάζα τους...
Κι ας έχουν εξασφαλίσει πόρσε, βίλες και κολλέγια και στα τρισέγγονά τους...
Σίγουρα θα τους πονέσει - δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τη ματαιοδοξία της εξουσίας.
Γι αυτό και το παιχνίδι δεν έχει χαθεί. Παλεύεται μέχρι το τελευταίο λεπτό!
Υ.Γ: Και, ναι, πράγματι υπάρχει κρίση και ζορίζονται οι δύσμοιροι οι ιδιοκτήτες. Εδώ όμως κολλάει το (κλασσικό) «δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους, δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους»...
Les Enfants de Don Quichotte
