Δεν πρόλαβε καλά καλά να κυκλοφορήσει το «1969» και οι ύβρεις άρχισαν να συσσωρεύονται. «Τέρμα πια με τα mind games του Αλαν Μουρ», «βαρεθήκαμε να ψάχνουμε για εξυπνακίστικες αναφορές», «φέρτε πίσω τις περιπέτειες της Βικτωριανής εποχής» ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Και μη λησμονήσω τις κατηγορίες περί πορνογραφίας. Αν πιστέψω όσα διαβάζω στο Διαδίκτυο, θα αρκούσε να αφαιρέσω τα δύο πρώτα ψηφία από τον τίτλο του βιβλίου για να αποκαλυφθεί το πραγματικό περιεχόμενό του...
Ολα αυτά βέβαια είναι αστειότητες. Είναι δικαιολογίες σεμνότυφων κακομοίρηδων, που παλαβώνουν βλέποντας ότι η τελευταία συνέχεια στο έπος των «Εξαίρετων Κυρίων» περιλαμβάνει πολυάριθμες σκηνές σεξ. Και μάλιστα σεξ όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων, προεξάρχοντος του ομοφυλοφιλικού. Πράγμα το οποίο μπορεί να μην πολυκολλάει με τη μυθολογία των υπερηρώων όπως την έχουμε συνηθίσει δεκαετίες τώρα, αλλά στη φαντασία του Αλαν Μουρ όλα επιτρέπονται.
Και γιατί όχι δηλαδή; Μόνος του οικοδόμησε το εναλλακτικό σύμπαν των..«Εξαίρετων Κυρίων», οπότε έχει κάθε δικαίωμα να το επεκτείνει κατά τα γούστα του. Να το ανοίγει, να το κλείνει, να το μεταφέρει χωροχρονικά, όπως κάνει με το «1969». Τον τίτλο που υποδηλώνει το έτος της περιπέτειας, σε ένα αναστατωμένο και ξαναμμένο Λονδίνο. Οπου η Μίνα, ο Αλαν και ο Ορλάντο διχάζονται ανάμεσα στο rock 'n' roll και στη μαύρη μαγεία, με άκρως ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Τροφή για σκέψη, όπως θα έλεγαν και οι Βρετανοί, ιδίως για τους λάτρεις και τους μελετητές των Rolling Stones.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΞΑΝΘΑΚΗΣ/ Eλευθεροτυπία
