Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011
Τι θα μου λείψει απ' την TV
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΣΕΖΟΝ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ
του Χρ. Ξανθάκη / Μέσα & media / Κ.Ε.
Κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα ξεκινήσει η καινούρια τηλεοπτική σεζόν.
Μόνο που θα λείπουν από τη μικρή οθόνη μερικά από τα αστέρια και αστεράκια των τελευταίων ετών. Χώρια οι απώλειες στα μπάτζετ και στο κύρος, με τις συνακόλουθες αλλαγές στη νοοτροπία, στις συμπεριφορές και στα σχόλια. Θα μου λείψουν λοιπόν κι εμένα μερικά πράγματα και πρόσωπα· ο κατάλογός τους ακολουθεί:
*Η υψηλή ευφυΐα της Ελενας Ακρίτα. Αλλά δεν θα μου λείψει η ξινίλα της.
*Το σχεδόν ειλικρινές χαμόγελο της Χριστίνας Λαμπίρη. Και το διόλου επιθετικό βλέμμα της.
*Ο τίτλος «βασίλισσα της πρωινής ζώνης». Η πρωινή ζώνη έχει..ψοφήσει προ πολλού.
*Η αγωνία των καναλιών να ξεκινήσουν πρώτα και καλύτερα και ταχύτερα τη νέα σεζόν. Ανευ καυσίμων, η χελώνα αφήνει πολύ πίσω της τον λαγό.
*Οι εξυπνάδες των Γερμανών του Alpha ότι θα κατακτήσουν τα ελληνικά ερτζιανά και θα βάλουν μυαλό στους ιθαγενείς. Τώρα κλαίει η μάνα τους στο μνήμα.
*Η αλαζονεία στο δελτίο του Mega. Το προτιμούσα το ορίτζιναλ μαστίγιο από το ντεμέκ καρότο.
*Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Ξέρω ότι έχει πάει κόσμος στα δικαστήρια γι' αυτή την ιστορία, αλλά ως ιδέα έστεκε μια χαρά.
*Η ανεμελιά στις ειδήσεις του Star. Αν αληθεύουν όσα ισχυρίζεται ο Μαλέλης, ότι το δελτίο θα βοηθάει τη νεολαία, χάνουμε και το τελευταίο οχυρό της δημιουργικής σαχλαμάρας σε αυτή τη χώρα.
*Και μια και μιλάω για σαχλαμάρες, ναι, η Λάουρα Νάργιρες του Escape είναι η μοναδική φιγούρα του Escape που θα λείψει από τη σοβαροφάνεια της κρατικής (για την ώρα;) τηλεόρασης.
*Ο αγώνας του Σταύρου Θεοδωράκη (βλέπε και δίπλα) να αποκαταστήσει τους κατατρεγμένους και καταφρονεμένους της πατρίδας μας. Τώρα πια, έχουν γίνει mainstream.
*Η καθαρή ματιά του Γιώργου Αυγερόπουλου. Οσο περισσότερο ανακατεύεται με τα πίτουρα τόσο χάνει το δίκιο του.
*Η χλιδή, η χλιδή, η χλιδή. Το γράφω πολλές φορές, μπας και το συνηθίσω.
*Μερικές φορές, το ομολογώ, θα μου λείψουν οι διαφημίσεις. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές που οι επαναλήψεις θα έχουν υπερβεί κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής.
*Το βουλγάρικο σίριαλ. Πιο σκοτεινό, πιο ζοφερό και πιο πρόστυχο από τα τούρκικα. Ισως γι' αυτό βέβαια δεν άγγιξε την ψυχολογία του μέσου Ελληνα.
*Ο Πανίκας ήδη μου λείπει. Αν έχει τσίπα και συνείδηση ο Γιώργος Αυτιάς, οφείλει να τον φιλοξενεί καθημερινά.
*Το μπες βγες του Νίκου Χατζηνικολάου στο Alter. Κάπως είχα αρχίσει να τον συνηθίζω ως αουτσάιντερ.
*Το κόκκινο γυαλί του Σπύρου Λάμπρου θα είναι μια αισθητή απουσία. Ιδίως τώρα που λείπει κι ο Λάλας απ' τη μικρή οθόνη.
*Η φραπελιά θα μου λείψει. Οσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο σκέπτομαι τις ευεργετικές ιδιότητές της.
*Τα blockbusters. Μια εποχή, ακόμη και η ΕΡΤ τα κυνήγαγε υπογράφοντας συμφωνίες με τον Disney. Πλέον είναι πιο σπάνια κι από δημόσιες εμφανίσεις του Τζούλιαν Ασάνζ. Ή μήπως του Γιώργου Βουλγαράκη;
*Οι διεθνείς δημοσιογραφικές αποστολές των μεγάλων καναλιών. Ως τα Καμένα Βούρλα και πολύ τους πάει.
*Το πανηγύρι της Eurovision. Ή μάλλον το πανηγυράκι της.
*Τα σενάρια του Γιώργου Καπουτζίδη. Από τότε που αποφάσισε να βάλει σε τάξη τον εσωτερικό του κόσμο, η ελληνική τηλεόραση έγινε φτωχότερη.
*Η μπάλα σε ελεύθερη μετάδοση. Εχουν ανάγκες οι ΠΑΕ, το έχω υπόψη μου, αλλά κι οι έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι έχουν τρύπιες τσέπες.
*Η απέραντη αθωότητα της Μπήλιως Τσουκαλά. Εκτός κι αν μετακομίσει εγκαίρως στην ΕΤ3 ή στη ΝΕΤ.
*Το μαλλί της Ζέτας Μακρυπούλια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που διέθετε ισχυρότερη προσωπικότητα από την παρουσιάστρια.
*Οι βαθιά φιλοσοφημένες συζητήσεις του Πέτρου Κωστόπουλου με τους μεταμεσονύκτιους καλεσμένους του. Και οι πλατωνικοί διάλογοι με Ρέμο και Αρναούτογλου.
*Η Σεμίνα Διγενή. Δεν κάνω πλάκα, ώρα είναι να κατεβάσει μια καλή ιδέα και να πάρει όλο το χαρτί.
*Το Τηλεφώς. Και στον Περρή θα λείψει, το μισό μεροκάματο από εκεί το 'βγαζε.
*Η Αθηναΐς Νέγκα στην επιτροπή του Dancing on Ice. Πάλι στο Just the two of us, θα μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό.
*Οι δηλώσεις του Αχιλλέα Μπέου. Καλύτερη ανάλυση της νεοελληνικής πραγματικότητας δυσκολεύομαι να βρω.
*Η απέραντη αισιοδοξία ότι όχι μόνο υπάρχει μέλλον αλλά είναι και φωτεινό.