-του Χρήστου Ξανθάκη / Μέσα @ media / Κυριακάτικη ΕλευθεροτυπίαΣιχαίνομαι ν' ακούω για «δεινόσαυρους»! Το ακούω όλο το χρόνο για συγκροτήματα και μουσικούς κι ύστερα έρχεται το καλοκαίρι και πάνε 70.000 κόσμος στον Ρότζερ Γουότερς και στους Πυξ Λαξ. Αλλά δεν είναι μόνο οι νότες, όπου ανθεί ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός. Είναι και οι εφημερίδες. Χρόνια τώρα οι κοινωνοί των ιστοσελίδων, των blogs, του facebook και του twitter, προαναγγέλλουν ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα βρεθεί και για μας μια θέση στα μουσεία. Κι ύστερα θα βασιλεύσει απόλυτη ευτυχία στο βασίλειο των media...
Εν τω μεταξύ, στις ώρες, μέρες και εβδομάδες του πραγματικού κόσμου, οι εφημερίδες αρνούνται να πεθάνουν. Οπως δεν πέθανε το θέατρο όταν γεννήθηκε το σινεμά, όπως δεν απεβίωσε το ραδιόφωνο όταν είδε το φως της ημέρας η τηλεόραση. Και γιατί δεν λένε «αντίο» οι εφημερίδες; Γιατί δεν πεθαίνει το ρεπορτάζ! Κι αν ψάχνετε αποδείξεις επ' αυτού, δεν έχετε παρά να δείτε την ενενηντάλεπτη ταινία «Page One: Inside the New York Times» του σκηνοθέτη Αντριου Ρόσι. Προβάλλεται εδώ και μερικές ημέρες στις ΗΠΑ και αν..την ψάξετε προσεκτικά στο Διαδίκτυο, όλο και κάποιες σκηνές της θα βρείτε για μια πρώτη γεύση.
Περί ντοκιμαντέρ πρόκειται, αλλά με μια ισχυρή δόση ριάλιτι. Ο Ρόσι βλέπετε και οι συνεργάτες του πήραν την άδεια να στριμώξουν επί ένα ολόκληρο δωδεκάμηνο τις κάμερές τους στα γραφεία των «New York Times». Μια φορά κι έναν καιρό είχε πάει εκεί ο σκηνοθέτης για άλλη υπόθεση και όπως καθόταν κι έβλεπε γύρω του το ανθρώπινο μελίσσι να βουίζει, τον χτύπησε κατακούτελα η έμπνευση! «Κατάλαβα», λέει σήμερα, «ότι εδώ είναι το στόρι. Εβλεπα όλη αυτή τη δραστηριότητα των συντακτών και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να μιλήσω για τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους σε μια περίοδο μεγάλων κινδύνων αλλά και μεγάλων ευκαιριών».
Ξεκινώντας κάπως έτσι, κατάφερε να κινηματογραφήσει μικρές και μεγάλες στιγμές ενός κολοσσιαίου οργανισμού. Του δημοσιογραφικού οργανισμού που καθορίζει εδώ και 120 έτη το ειδησεογραφικό τοπίο τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε μεγάλο μέρος της πολιτισμένης υφηλίου. Με πάνω από 100 Πούλιτζερ στο ενεργητικό τους, οι «New York Times» μπορούν να κοιτούν αφ' υψηλού τον ανταγωνισμό.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι άτρωτοι. Τα τελευταία δύο χρόνια, πλάι στα βραβεία φιγουράρει και τριψήφιος αριθμός αποχωρήσεων συντακτών, είτε μέσω εθελουσίας είτε μέσω απομακρύνσεως. Οπως δηλώνει κάποια στιγμή στο ντοκιμαντέρ ο πρώην επικεφαλής των «New York Times» Μπιλ Κέλερ (αντικαταστάθηκε έκτοτε από την Τζιλ Εϊμπραμσον, πρώτη γυναίκα διευθύντρια στην ιστορία της εφημερίδας): «Μερικές φορές είχα την εντύπωση ότι έπρεπε να φοράμε ματωμένες ποδιές του χασάπη στο γραφείο. Τόσο δύσκολη ήταν η δουλειά μου, τόσο ζοφερή...»
Δύσκολη δουλειά αναμφιβόλως, ιδίως όταν σκάνε ειδήσεις όπως εκείνη προ ημερών που έκανε λόγο για απώλειες άνω των 100.000.000 δολαρίων το δεύτερο τρίμηνο του 2011. Η δύναμη ωστόσο των «New York Times» δεν κρύβεται σε ισολογισμούς και κόλπα του μάρκετινγκ. Κρύβεται στο ανθρώπινο δυναμικό τους, στην αγάπη των δημοσιογράφων τους για τη δουλειά τους.
Στην αγωνία και στον αγώνα τους να ανακαλύψουν «Ολα τα νέα που αξίζει να τυπωθούν». Αυτό ακριβώς δείχνει το «Page One» και γι' αυτό ακριβώς οι «New York Times» δεν προβλέπεται να έχουν την τύχη της «News of the World»!
**Στη φωτογραφία εικονίζεται η διαδικασία παραγωγής των «New York Times» και το ανθρώπινο μελίσσι (πάνω) στην αίθουσα σύνταξης της εφημερίδας.
