«Ήταν ένα ταμπλόιντ του χείριστου είδους και πολύ χαίρομαι που έκλεισε, παρότι δεν το περιμέναμε, αφού νομίζαμε ότι ήταν η ισχυρότερη εφημερίδα της χώρας. Μακάρι να τρομάξουν και τα άλλα ταμπλόιντ και να νοιαστούν για τη δεοντολογία.
(...)Το επίπεδο της γλώσσας της εφημερίδας ήταν το πιο χαμηλό, απευθύνεται σε άτομα με IQ 12χρονου παιδιού. Και μιλάμε για τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία κυριακάτικη - εκατομμύρια αντίτυπα. Περιέργως όμως δεν ντρεπόμουν να λέω πως δουλεύω εκεί! Όταν με ρωτούσαν πού δουλεύω, για κάποιον λόγο αισθανόμουν πως ήταν ωραίο να λέω «στη “News of the World”». Ακουγόταν ζουμερή δουλειά και όχι βαρετή. Μια δουλειά σχεδόν παράνομη!
(...)Ήταν λίγο σαν να δουλεύω για το «Playboy», αλλά με τα γραφεία να είναι τελείως σοβαρά, σαν τράπεζας. Παράνοια! Το αστείο-σοκ ήταν το πρώτο μίτινγκ στο οποίο πήγα. Οι συντάκτες του σάιτ της «News of the World» με πολύ σοβαρό ύφος έλεγαν τις ιδέες τους για τα επόμενα θέματα: tits and arse (βυζιά και κώλοι), οι 100 πιο σέξι γυναίκες, playmate της χρονιάς, ποιος..γ...σε ποιον, τελείως δεύτεροι σελέμπριτις, «αστείες» συνεντεύξεις με φτηνές φάρσες για να «βγάλουν γέλιο»… Κι όλα αυτά με τη σοβαρότητα του BBC, λες και μιλούσαν για τις διεθνείς εξελίξεις!»
Τα παραπάνω εξιστορεί η Κατερίνα που εργάστηκε στην «News of the World», την αμφιλεγόμενη βρετανική εφημερίδα του Μέρντοκ (που μόλις έκλεισε) και αφηγείται τη σουρεαλιστική εμπειρία της στον Αρη Δημοκίδη στην LifO:
Μετά το BBC, η φίλη μου η Κατ. βρέθηκε να δουλεύει στα κεντρικά της «News of the World» στο Λονδίνο, πράγμα από μόνο του σουρεαλιστικό. Με το που έσκασαν οι συλλήψεις για τα σκάνδαλα υποκλοπών και χρηματισμών και με το που έκλεισε για πάντα η Νο1 σκανδαλοθηρική εφημερίδα του Μέρντοκ, θυμήθηκα αμέσως την Κατ. και όσα έλεγε για τη διαφθορά, την αδικία και την παράνοια που επικρατούσε στον χώρο εργασίας της. Την πήρα τηλέφωνο.
-Το πιστεύεις ότι έκλεισε, τελείως;
Υπήρχε επί 168 χρόνια κι έτυχε να κάνω πρακτική στον τελευταίο της μήνα! Ο Ιρλανδός γείτονάς μου μου έστειλε ένα sms που έλεγε «είναι εντυπωσιακό που έζησες από μέσα μια τόσο ιστορική στιγμή!». Με τον ίδιο την περασμένη εβδομάδα λέγαμε πόσο απαράδεκτο είναι ότι υπάρχει αυτή η εφημερίδα, τι χαμηλό επίπεδο που έχει ο κόσμος που τη διαβάζει κ.λπ.
-Πώς είχες τρυπώσει εκεί μέσα;
Με βοήθησε ένας Άγγλος φίλος. Με προειδοποίησε, μάλιστα, ότι το επίπεδο της γλώσσας της εφημερίδας είναι το πιο χαμηλό, απευθύνεται σε άτομα με IQ 12χρονου παιδιού. Και μιλάμε για τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία κυριακάτικη - εκατομμύρια αντίτυπα.
-Πώς ήταν η εμπειρία;
Ήταν λίγο σαν να δουλεύω για το «Playboy», αλλά με τα γραφεία να είναι τελείως σοβαρά, σαν τράπεζας. Παράνοια! Το αστείο-σοκ ήταν το πρώτο μίτινγκ στο οποίο πήγα. Οι συντάκτες του σάιτ της «News of the World» με πολύ σοβαρό ύφος έλεγαν τις ιδέες τους για τα επόμενα θέματα: tits and arse (βυζιά και κώλοι), οι 100 πιο σέξι γυναίκες, playmate της χρονιάς, ποιος γάμησε ποιον, τελείως δεύτεροι σελέμπριτις, «αστείες» συνεντεύξεις με φτηνές φάρσες για να «βγάλουν γέλιο»… Κι όλα αυτά με τη σοβαρότητα του BBC, λες και μιλούσαν για τις διεθνείς εξελίξεις!
-Ισχύει ότι οι μόνιμοι βάζουν τους νέους να τρέχουν και μετά τους κλέβουν τη δουλειά, βάζοντας τα δικά τους ονόματα;
Εννοείται! Απίστευτο κλέψιμο και από ανθρώπους και από το YouTube και από άλλα μέσα - το χειρότερο ταμπλόιντ. Οι άνθρωποι, πάντως, μου φάνηκαν και συμπαθητικοί και σούπερ bitchy, σ’ έναν παράξενο, κάπως παιδιάστικο συνδυασμό. Οι άντρες ήταν πιο bitchy από τις γυναίκες, αλλά και πιο χαρούμενοι. Κάθε στρέιτ άντρας της Βρετανίας ονειρευόταν να είναι στη θέση τους, για όλους τους πικάντικους λόγους. Πέρα από τις ψωνάρες, υπήρχαν και πολύ συμπαθητικά άτομα εκεί, αστεία και διαφορετικά, που πραγματικά θα μου λείψουν.
-Περίγραψέ μου μια μέρα σου εκεί.
Θα σου πω για την πρώτη μέρα. Συναντήθηκα με την προϊσταμένη μου στο Wapping του Λονδίνου, στην είσοδο του κτιρίου που μέχρι το Σάββατο ήταν το σπίτι της εφημερίδας. Πήραμε κατευθείαν ένα μεγάλο μαύρο ταξί για να πάμε σε μια σχολή χορού. Η φάση μού θύμησε τελείως τη σειρά «Absolutely Fabulous»: η Εντίνα και η Πάτσι πριν φτάσουν στη δουλειά. Συνεχίσαμε με ποτά και φαγητά στο Covent Garden (η παραγωγή πληρώνει πολλά τέτοια κάθε μέρα). «Όλα είναι θέμα κώλων και βυζιών. Έχεις καμιά ιδέα να προτείνεις;». Στη σχολή χορού ένας ανθυποσελέμπριτι έπαιξε σ’ ένα τραγικό «χιουμοριστικό» βιντεάκι, που, όταν το είδε μια Πολωνέζα φίλη μου στο σάιτ, είπε: «Αλήθεια; Έτσι βγάζουν λεφτά αυτοί οι άνθρωποι; Πληρώνονται γι’ αυτό;!». Γενικά, ήταν απίστευτο να βλέπω από κοντά πόσα λεφτά παίρνουν οι πιο άχρηστοι άνθρωποι και οι ανθυποσελέμπριτις. Εκτός από τους 250 εργαζόμενους, θα χάσουν κι αυτοί έναν από τους βασικούς εργοδότες τους.
-Συζητούσατε καθόλου για τα φημολογούμενα σκάνδαλα;
Όλοι τα ξέραμε, αφού βλέπαμε τις μεθόδους που χρησιμοποιούνταν στα ρεπορτάζ. Κανείς δεν τα συζητούσε όμως. Οι τακτικές αυτές, οι υποκλοπές, οι χρηματισμοί, οι εκβιασμοί, θα ντρόπιαζαν τη δημοσιογραφία, αν η «News of the World» ήταν στ’ αλήθεια δημοσιογραφική εφημερίδα. Δεν ήταν. Ήταν ένα ταμπλόιντ του χείριστου είδους και πολύ χαίρομαι που έκλεισε, παρότι δεν το περιμέναμε, αφού νομίζαμε ότι ήταν η ισχυρότερη εφημερίδα της χώρας. Μακάρι να τρομάξουν και τα άλλα ταμπλόιντ και να νοιαστούν για τη δεοντολογία.
-Ντρεπόσουν να λες ότι δουλεύεις εκεί;
Περιέργως, όχι! Όταν με ρωτούσαν πού δουλεύω, για κάποιον λόγο αισθανόμουν πως ήταν ωραίο να λέω «στη “News of the World”». Ακουγόταν ζουμερή δουλειά και όχι βαρετή. Μια δουλειά σχεδόν παράνομη!
-Τι θα σου μείνει από την εμπειρία της εφημερίδας;
Η αγένεια, η χαρά, η αδικία, η διασκέδαση, οι γκρίνιες, το ότι το σεξ ήταν ο θεός τους, το σκανδαλοθηρικό ψέμα, το γέλιο που έριξα. Και το ότι έκανα την αφήγηση σ’ ένα κλιπάκι για το ιντερνετικό αφιέρωμα στη Γιουροβίζιον. Γενικώς, προτιμούσα να είμαι στον έξω κόσμο, με τους ρεπόρτερ και τους συντάκτες, και να κάνουμε πλάκες, παρά στα απόκοσμα και αφύσικα σοβαροφανή γραφεία.
-Αν ήξερες ότι η εφημερίδα θα έκλεινε για πάντα υπό το βάρος των σκανδάλων, θα έκανες κάτι διαφορετικό; Ας πούμε, εγώ θα μάζευα κρυφά στοιχεία από τα συρτάρια και τους υπολογιστές για να βγάλω μετά πολύκροτο αποκαλυπτικό βιβλίο!
Χμ... Εγώ μάλλον θα έκλεβα καμιά αυθεντική κούπα του καφέ της εφημερίδας για ενθύμιο. Ίσως σε κάποια χρόνια να είναι σπάνιες και πανάκριβες...