του Κώστα Γιαννακίδη / protagon.grΧθες έκανα μία ερώτηση στο twitter: «Αν η λύση στο πρόβλημα διακυβέρνησης είναι η άμεση δημοκρατία, τότε από ποιο αριθμό ατόμων και πάνω η λαϊκή συνέλευση αποκτά νομιμοποίηση;» Πραγματική απάντηση δεν πήρα. Μόνο κάποιος μου είπε ότι αρκεί να μαζευτούν περισσότεροι από 300 και έχεις δημοκρατία. Μετά ρώτησα τι θα συμβεί αν μία ομάδα πολιτών κατέβει συντεταγμένα στη συνέλευση. Δεν θα επηρεάσει την αντικειμενικότητα της κρίσης της; Ο συνομιλητής μου απάντησε λέγοντας ότι «το παραμύθι με τον δράκο τελείωσε» και, τέλος πάντων, στη συνέλευση θα λαμβάνουν μέρος όσοι γουστάρουν και όχι αυτοί που επιλέγονται από τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης.
Ηταν ένα ενδιαφέρον βράδυ στο twitter. Kαι διάβαζες από αφελείς απορίες, όπως η δική μου, μέχρι σαφείς προειδοποιήσεις για τα λαϊκά δικαστήρια που θα δικάσουν τους σύγχρονους δοσίλογους. Βέβαια μετά ήρθε το μπάσκετ και τα παρέσυρε όλα. 'Όμως πρόλαβα να καταλάβω πως είναι λάθος να ζητάς και ακόμα πιο λάθος να διαβάζεις απαντήσεις. Διότι το μεγαλύτερο λάθος που..μπορείς να διαπράξεις είναι να εξετάζεις τα πράγματα με συνθήκες που πλέον δεν υφίστανται. Ομοίως είναι λάθος να απαντάς σε ερωτήματα που κανείς δεν έχει θέσει.
Εδώ και μέρες προσπαθώ να καταλάβω που θα οδηγήσουν οι συγκεντρώσεις και οι συνελεύσεις των Αγανακτισμένων. Κακώς. Δεν μπορείς να μοντάρεις μία καινούργια κατάσταση πάνω σε παλιά δεδομένα. Η λογική μου λέει πως δεν θα οδηγήσουν πουθενά, τουλάχιστον όσο δεν διεκδικούν μία θεσμική έκφραση. Όμως ίσως να ζητάω πολλά. Οι άνθρωποι βγήκαν έξω. Μέχρι εκεί. Ίσως είναι αρκετό. Συζητούν, κρίνουν, θυμούνται. Μένει να μάθουμε αν το αυθόρμητο είναι πάντα και υγιές.
