της Λουκρητίας Έχοντας καταναλώσει κάμποσες ρακές και μεζέδες, ανηφορίζουμε την Μητροπόλεως γύρω στις 7.30. Πιθανώς να μην είναι η πιο κατάλληλη προετοιμασία για να παραστείς σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας και αγανάκτησης, αλλά το βασικό της σύνθημα έχει βαθιές εκκλησιαστικές ρίζες. «Ελάτε όπως είστε» όπως είχε πει και ο μακαριστός Χριστόδουλος. Από τα μισά κιόλας μπορείς εύκολα να διακρίνεις πως ένα τείχος αποτελούμενο από ανθρώπινα κορμιά σου κόβει τον ορίζοντα. Φτάνοντας στην πλατεία, αυτό το τείχος σε έχει καταπιεί κι έχεις βρει τη θέση σου -όπου υπάρχει καποιο εκατοστό ελεύθερο- σαν καλοβαλμένο τούβλο που βαστά την οικοδομή όρθια. Στέκομαι στην μέση της και φέρνω μια σβούρα. Ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί θυμίζει κατάμεστη χριστουγεννιάτικη Ερμού περασμένων ετών, μόνο που την έχεις πολλαπλασιάσει επί εκατό -ή και παραπάνω αν θέλετε, την έχεις σηκώσει με έναν τεράστιο γερανό και την έχεις παρατήσει στην πλατεία και στους γύρω δρόμους.
Η σύσταση του πλήθους είναι τόσο ετερόκλητη που δικαιολογεί πλήρως την επιτυχία του εγχειρήματος από άποψη συμμετοχής. Οι δε συζητήσεις που αναπτύσσονται στα πηγαδάκια, αφού πρώτα εξαντλήσουν την έκπληξη για τον αριθμό των συγκεντρωθέντων, εστιάζονται σε καθημερινά θέματα, όπως ακριβώς συμβαίνει και.. σ' ένα χαλαρό Κυριακάτικο μεσημεριανό καφέ. Σε ανύποπτες στιγμές ακούγονται γιουχαΐσματα και χειροκροτήματα, αλλά κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο οι περισσότεροι ψάχνουν να εντοπίσουν με τα μάτια την πηγή που προκάλεσε αυτή την αντίδραση.
Προσπαθώντας να βρω κάποιο σημείο που να πιάνει σήμα το κινητό, κατέληξα κατά λάθος στο δρόμο προς το πάρκινγκ της Βουλής, στο ύψος των ανθοπωλείων. Ανεβαίνω στο πεζούλι και πιάνω κουβέντα με μια κυρία γύρω στα 50 που βρίσκεται δίπλα μου. Έχει ενημερωθεί για τη συγκέντρωση μέσω του Παπαδάκη και ο λόγος της αναβλύζει πάθος. Δεν ξέρω αν είναι αγανάκτηση, αλλά με κάθε λέξη της, οι μύες του προσώπου της συσπώνται χαρακτηριστικά. Ξαφνικά πετιέται πάνω κι αρχίζει να βρίζει έναν κοστουμαρισμένο που κατευθύνεται προς τη Βουλή. Οι αστυνομικοί δεν δίνουν καμία σημασία. Όχι απλώς δεν προσπαθούν να τη συγκρατήσουν που είναι έτοιμη να χυμήξει αλλά την παρακολουθούν βαριεστημένα. Είναι κι αυτοί εναρμονισμένοι με την γενικότερη διάθεση.
Η κατάσταση θυμίζει μονοήμερη εκδρομή σχολείου στην εξοχή. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Τα μικρά βήματα, ακόμα και προς μία άγνωστη κατεύθυνση, είναι σαφώς προτιμότερα από την πλήρη ακινησία. Κι ο ενθουσιασμός για τα πρώτα βήματα είναι αναμενόμενος, αρκεί όμως αυτός να πάρει μορφή στην πορεία και να δείξει τον προορισμό. Αλλιώς δεν θα διαφέρουμε και πολύ από τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Αλλά ας μην προδικάζουμε καταστάσεις. Για αρχή να κρατήσουμε αυτό κι ας το πάμε πιο πέρα χωρίς βεβιασμένες κινήσεις. Στράτα στρατούλα.
-από το protagon.gr / photo: Μαρία Μαράκη