Τυγχάνει να γνωρίζω προσωπικά και τον Γιώργο Καμίνη και τον Τάκη Καμπύλη, ο πρώτος δίδασκε στη Νομική την περίοδο που φοιτούσα εκεί, ο δεύτερος υπήρξε προϊστάμενος κι αργότερα απλώς συνάδελφος, όταν ήμουν στα «Νέα».Ουδέποτε ήμαστε φίλοι και, καθώς οι διαδρομές μας άλλαζαν στη ζωή, χαθήκαμε εντελώς. Πρόκειται όμως για ανθρώπους τους οποίους και λίγο να γνωρίζεις καταλαβαίνεις τι καπνό φουμάρουν, «δείχνουν» αυτό που είναι - κάτι μάλλον παρήγορο σε ένα περιβάλλον όπου είναι λάθος να πεις ότι βασιλεύει η υποκρισία, γιατί δεν είναι πως ο εχθρός σου υποδύεται τον φίλο, αλλά ο φίλος για πότε γίνεται εχθρός, ούτε εσύ, μα ούτε κι εκείνος, το καταλαβαίνετε...
Χαμηλών τόνων ο Καμίνης, αλλά καθόλου ήπιος στις απόψεις του - μέχρι θανάτου (ακόμα και δικού του, από υπέρταση!) θα υπερασπιστεί αυτό που νομίζει ορθό. Πάντως, γεγονός είναι ότι πρόκειται και για αρτιότατο επιστήμονα, ενώ επί των ημερών του άνθησε ο θεσμός του Συνηγόρου του Πολίτη, δίχως δημοσιοσχετίστικα κόλπα και αυτοπροβολή του ιδίου. Εντελώς αντίθετα, «κόκκινο πανί» υπήρξε για πολλούς ο Καμπύλης, καθ’ όλη τη.. σταδιοδρομία του. Δικαίως; Αδίκως; Δεν γνωρίζω. Πάντως και τη δουλειά την ήξερε και από χειρόγραφο έσκιζε - κατά γενική ομολογία. Ούτε υπήρξε ποτέ λουφαδόρος…
- Απόσπασμα από άρθρο της Αμαλίας Νεγρεπόντη στο Πρώτο Θέμα υπό τον τίτλο «Ολες εμείς οι χορεύτριες» - Ολόκληρο το άρθρο στο http://www.amalianegreponti.gr/index.php?day=04&month=04&year=2011&lag=1&id=7&pid=0&sid=576
