της Ελενας Ακρίτα
Αγαπητό ΕΣΡ, Πολύς θόρυβος έχει γίνει µε το νέο ριάλιτι «Real housewives of Athens». Εξι κυρίες (που νοµίζεις ότι είναι µία που αλλάζει κεφάλι, τόσο ίδιες είναι µεταξύ τους), ηµιεπώνυµες και ηµιαναγνωρίσιµες. Εκπρόσωποι µιας νεόπλουτης και νεόκοπης κοινωνικής τάξης που θεωρεί ότι το απόλυτο πετιγκρί είναι ο µεγάλος κυβισµός του 4Χ4. Που νοµίζει ότι «καταγωγή» και «τζάκι»=Μύκονος, σπα και πισίνα!
Να διευκρινίσω ότι δεν κάνω τηλεοπτική κριτική. Ως τηλεθεάτρια θα µιλήσω.
Κι ακόµα περισσότερο ως µάνα. Και θα εστιάσω σε κάτι που οι περισσότεροι κριτικοί το προσπέρασαν µε µια - δυο φρασούλες. Εντοπίσανε το πρόβληµα στην πρόκληση. Υπάρχει πρόκληση; Ναι, υπάρχει, πάµε παρακάτω!
Είναι χυδαίο το προϊόν, ειδικά στις εποχές που ζούµε; Ναι, είναι, πάµε παρακάτω! Εκπροσωπούν κάποιον οι κυρίες; Οχι, δεν εκπροσωπούν κανέναν, πάµε παρακάτω! Γιατί παρακάτω έχει το ζουµί!..
Αγαπητό ΕΣΡ, Το πρόβληµα δεν είναι οι γυναίκες. Το πρόβληµα είναι τα παιδιά των γυναικών αυτών. Τα οποία – ως (αµελητέο;) µέρος της καθηµερινότητάς τους – «συµπρωταγωνιστούν» µαζί µε τις µαµάδες τους.
Ξέρετε τι είδανε τα έντροµα µατάκια µας, κύριοι του ΕΣΡ την Παρασκευή το βράδυ; Είδαµε δυο παιδάκια του ∆ηµοτικού να ετοιµάζονται για την πρώτη µέρα της σχολικής χρονιάς µε τις κάµερες πάνω στον σβέρκο τους. ∆εν γνωρίζω αν εσείς, κυρίες και κύριοι µέλη του ΕΣΡ, είστε γονείς. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η πρώτη µέρα του σχολείου είναι µια στιγµή πολύ ιδιαίτερη, πολύ αγχωτική, πολύ προσωπική για κάθε παιδί. Κι είναι απαράδεκτο – για να µην πω «εγκληµατικό» – να µπαίνει σε αυτή τη διαδικασία µέσα από την ανηλεότητα ενός ριάλιτι.
Είδαµε κι ακόµα χειρότερα. Μαµά και µπαµπάς µπροστά στην κάµερα να ρίχνουν στα παιδιά τους την κεραµίδα ότι αποφάσισαν να τα αλλάξουν σχολείο. Κι εµείς να παρακολουθούµε δυο µικρά παιδάκια που ο µικρόκοσµός τους καταρρέει. Και να µην µπορούν να µιλήσουν. Να κλάψουν, να φωνάξουν, να συµφωνήσουν, να διαφωνήσουν. Να στέκονται ακίνητα, παγωµένα, υπόδουλα στον εισβολέα της εικονοληψίας!
Γι’ αυτά τα αίσχη δεν µιλάει κανείς, αγαπητό ΕΣΡ; Και ναι… Ξέρω πολύ καλά το αντεπιχείρηµα: Από τη στιγµή που έχει δοθεί η απαραίτητη «γονική συναίνεση», τι µπορεί να κάνει κανείς;
Και δεν µου λέτε κύριοι; Αν ένας γονιός δώσει τη συναίνεσή του να κάνει το παιδί του κάτι επικίνδυνο ή τραυµατικό, εµείς θα κάτσουµε µε σταυρωµένα χέρια; ∆εν θα κάνουµε τίποτα για να σώσουµε αυτό το παιδί; Χρειαζόµαστε ειδικούς ψυχολόγους για να µας πουν πως αυτό το τραύµα – ακόµα κι αν δεν το συνειδητοποιούν τώρα – είναι κάτι που θα τους κυνηγάει για πολλά χρόνια µετά; Εδώ ενήλικοι δεν µπορούν να διαχειριστούν τον κανιβαλισµό των ριάλιτι, θα τον διαχειριστούν παιδάκια;
Και µη µου πει ο κλασικός βλαξ «µα το συζητήσαµε µαζί τους και δεν είχαν αντίρρηση».
Οπα! Οπα, για πιτσιρικάκια µιλάµε εδώ! Αν κάποιο, δηλαδή, δει τον Σούπερµαν κι αποφασίσει να πηδήξει από την ταράτσα, εµείς θα το αφήσουµε;
∆εν διεκτραγωδώ τίποτα. Απλά προσπαθώ να καταλάβω πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα όρια της κακοποίησης. Κακοποίηση είναι µόνο η σωµατική, κύριοι του ΕΣΡ; Μόνο η λεκτική;
Κακοποίηση ανηλίκου δεν είναι η έκθεση της ζωούλας του µπροστά στις κάµερες; Τότε γιατί βάζουµε µοζαΐκ στο πλάνο όταν δείχνουµε µικρό παιδί; Και γιατί στο ριάλιτι αυτό, τα προσωπάκια – κι ακόµα χειρότερα η ψυχούλα τους – είναι φόρα παρτίδα;
Και µην ακούσω το ηλίθιο «µα το ίδιο κάνουν και στην Αµερική». Στην Αµερική έχουν και την Κου Κλουξ Κλαν, καλό είναι αυτό τώρα;
Αγαπητό ΕΣΡ, Αντί να κάθεστε στις καρεκλίτσες σας και να κυνηγάτε µε το ντουφέκι αν κάποιος είπε τη λέξη «µαλάκας», καλό θα ήταν να σοβαρευτείτε κάποτε. Να εστιάσετε στο ουσιώδες, να ευαισθητοποιηθείτε στο θεµελιώδες. Να προστατέψετε µικρά παιδιά… Να κάνετε το καθήκον σας, επιτέλους!
Και δεν πειράζει… Ας σας ξεφύγει και κανένα «µαλάκας»…
ΥΓ: Παρακαλώ πολύ να έχετε τη στοιχειώδη ευθιξία να απαντήσετε σε αυτή την επιστολή!
-από ΤΑ ΝΕΑ (12-12/3/2011)