MEGA ΘΥΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝτου Χρήστου Ξανθάκη / Μedia / Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Την αντιπαράθεση την ξεκίνησε πριν από μερικές ημέρες ο «δικός μας» Στάθης, όταν, μεταξύ άλλων, κάθησε κι έγραψε για το δελτίο ειδήσεων του Mega: «Τι τρόμος είναι αυτός; Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα. Τι οργουελικός εφιάλτης! Σαν τα κοράκια παραμονεύουν οι δύο απ' τους παρουσιαστές, η κυρία Τρέμη και ο κ. Πρετεντέρης να αρπάξουν απ' το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός, την κουβέντα του, να τη δαγκώσουν, να τη διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν και να του τη δώσουν πίσω να τη φάει, να του κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει -και αυτό το λένε διάλογο, ενημέρωση, ειδήσεις. Τι οργουελικός τρόμος είναι αυτός!»
Και απάντησαν οι δημοσιογράφοι του δελτίου, σημειώνοντας, επίσης μεταξύ άλλων, τα εξής: «Εμείς, οι δημοσιογράφοι που δουλεύουμε στο δελτίο ειδήσεων του Mega, θέλουμε να εκφράσουμε την οργή μας, για όσα απαράδεκτα και συκοφαντικά αναφέρονται, για το προϊόν της εργασίας μας από τον συνεργάτη σας Στάθη Σταυρόπουλο, στο φύλλο της εφημερίδας σας με ημερομηνία 9 Φεβρουαρίου. Η αγανάκτησή μας ξεχειλίζει για το ύφος και τη βιαιότητα με την οποία αναφέρεται σε συναδέλφους μας, τους οποίους στοχοποιεί με προφανείς κινδύνους».
Ολα αυτά για το νούμερο ένα δελτίο σε θεαματικότητα της ελληνικής TV. Για το πάλαι ποτέ δελτίο των λεπτών αποχρώσεων, που επειδή είχε αυτόν τον χαρακτήρα έκανε τη δουλειά του καλύτερα από τα υπόλοιπα. Παράλληλα, ενώ.... διατηρούσε πάντοτε μια στάση φιλική απέναντι σε αυτό το μόρφωμα που στην Ελλάδα αποκαλούμε «προοδευτική παράταξη» («κεντροαριστερά», αν προτιμάτε), δεν εμφάνιζε ποτέ σαφή κομματική τοποθέτηση. Το δελτίο του Mega θύμιζε εκείνο το παλαιό, προδικτατορικό ανέκδοτο για γνωστό συγκρότημα τύπου, του οποίου η απογευματινή εφημερίδα ήταν με την Ενωση Κέντρου και η πρωινή ήταν με το κράτος. Είχε αναλάβει λοιπόν τον ρόλο της εν λόγω πρωινής εφημερίδας και μια χαρά αρμένιζε. Ωσπου το κράτος αποφάσισε να υιοθετήσει μια σειρά από μέτρα που δεν διακρίνονταν για τη δημοφιλία τους.
Δεν θα μπω εδώ σε πολιτικές αναλύσεις για να καταθέσω άποψη περί μνημονίου και περικοπών και τρόικας. Γι' αυτά υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι να μιλήσουν. Εκείνο που μας ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι εν μέσω κλαυθμών, οδυρμών και κινητοποιήσεων, το Mega έδειξε να χάνει τα τηλεοπτικά αντανακλαστικά του. Και αντί να κινηθεί στη λογική σφαξίματος με το βαμβάκι, ξαπόστειλε στον Καιάδα τις κάθε είδους δημοσιογραφικές ντρίμπλες. Κάπως έτσι βρεθήκαμε με ένα δελτίο απολύτως συμπαγές («μπετοναρισμένο» που θα λέγανε και οι παλιοί σύντροφοι της Ολγας Τρέμη), που τάσσεται άνευ όρων, τάσσεται σύσσωμο υπέρ της κρατικής πολιτικής. Και η ειδησεογραφία του και η ανκοργούμαν του και οι σχολιαστές του δεν δείχνουν να μετακινούνται ούτε πόντο από τη γραμμή αυτή και μη μ' αρχίσετε τώρα με τα χαμόγελα του Παύλου Τσίμα κάτω απ' τα μουστάκια του, γιατί θα σας απαντήσω κι εγώ ότι η παθητική αντίσταση ταιριάζει στη χερσόνησο των Ινδιών και όχι στα τηλεοπτικά δελτία.
Εξ ου και η αγανάκτηση. Η οργή, η μήνις, η επιθετικότητα από ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του κοινού, αλλά και από σειρά σκεπτόμενων ανθρώπων που σε άλλες εποχές (και εντός φοιτητικών αμφιθεάτρων) θα τους ονομάζαμε «οργανικούς διανοούμενους». Ολοι αυτοί δεν θα ξεσηκώνονταν ποτέ για το μπαζούκας του Ευαγγελάτου, για το ντελίριο του Δήμου Βερύκιου, για το ξεσάλωμα του Νίκου Τσιλιπουνιδάκη, για το ντελαπάρισμα του Γιώργου Τράγκα, για το «Yes Minister» των κρατικών καναλιών. Δεν θα το διέπραταν, διότι έχουν το γνώθι σ' αυτόν και κατανοούν ότι η ανατομία της μυλωνούς δεν μπορεί να υπηρετήσει το ευγενές άθλημα της καλλιγραφίας. Με το Mega, όμως, τα πήραν στο κρανίο.
Γιατί; Διότι από το δελτίο του Μεγάλου Καναλιού άλλα περίμεναν. Ανέμεναν ειρωνεία και όχι λίβελο, αμφιβολίες και όχι εντολές, σχόλια και όχι καταδικαστικές αποφάσεις, ερωτήσεις και όχι υποδείξεις. Περίμεναν να τιμήσει ένα από τα σημαντικότερα και πλέον κατευναστικά αγαθά της αστικής δημοκρατίας: Την τήρηση των προσχημάτων. Πράγμα το οποίο ορισμένοι μπορεί να το αντιλαμβάνονται ως πομφόλυγα, προσωπικώς ωστόσο το θεωρώ συνεκτικό στοιχείο του κοινωνικού ιστού. Ειδάλλως παραμονεύει στη γωνία το καουμποϊλίκι, για να μην πω τίποτε χειρότερο.
Να το θέσω και ποδοσφαιρικά; Να το θέσω και ποδοσφαιρικά, αφού γνωρίζω ότι στελέχη του δελτίου διακρίνονται για την Παναθηναϊκοφροσύνη τους -άρα θα με καταλάβουν. Δεν απαιτείτο ποτέ καμία ιδιαίτερη τέχνη για να γίνει κάποιος μέλος της διαβόητης διαιτητικής «παράγκας». Ελεγες το «ναι», δήλωνες υποταγή, έκανες ό,τι σου λέγανε και τέλειωνε το παραμύθι. Χρειαζόταν ωστόσο να είσαι σαν τον κύριο Γιώργο για να τελειώνεις το παιχνίδι όπως ακριβώς σου άρεσε και στο τέλος του ενενηντάλεπτου να μην είναι κανένας απολύτως σίγουρος για το αν ανήκεις ή δεν ανήκεις στους «παραγκάτους» ρέφερι.
Ο κύριος Γιώργος, βλέπετε, γνώριζε πολύ καλά ότι τον αγώνα δεν μπορείς να τον κουμαντάρεις σφυρίζοντας εκατό-μηδέν. Ηξερε επίσης ότι μία και δύο παρασπονδίες σε κάποιο παιχνίδι μπορούν να συγχωρεθούν, αρκεί ο εν γένει αγωνιστικός βίος σου να είναι έντιμος. «Εντάξει μωρέ, μια αβλεψία ήταν», έλεγε ο μη προκατειλημμένος παρατηρητής και το θέμα έληγε. Κι ακόμη καλύτερα και μία και δύο φάσεις ο πονηρός διαιτητής τις έδινε ανάποδα, «για το ξεκάρφωμα» που λένε στην κερκίδα. Αυτό ακριβώς το «ξεκάρφωμα» είναι που σε γενικές γραμμές λείπει από το δελτίο του Mega κι ώσπου να το ξαναβρεί, δεν βλέπω τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες να μειώνονται.
