του Γιάννη Ζουμπουλάκη / tovima.gr
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την επιτυχία του επονομαζόμενου φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου που εδώ και οκτώ χρόνια έχει αποκτήσει το στέκι του στο Gagarin 205 Live Music Space, όπου και εφέτος «επιστρέφει» (από την Τετάρτη 16 μέχρι και το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου).
Ωστόσο, ενώ το αποκαλούν «Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου», ο τίτλος «Φεστιβάλ Trash Ελληνικού Κινηματογράφου» του ταιριάζει περισσότερο. Αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι διοργανωτές είναι ότι το cult δεν είναι είδος αλλά όρος. Το ότι έχουν γυριστεί καμιά πενηνταριά underground σκουπίδια στον ελληνικό κινηματογράφο δεν σημαίνει ότι αυτομάτως έχουν γίνει cult. Το cult άλλωστε μπορεί να «αγκαλιάσει» όλα τα κινηματογραφικά είδη.
Tο «Της κακομοίρας» του Ντίνου Κατσουρίδη για παράδειγμα είναι μια cult ελληνική κωμωδία. Το «Μπλε βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς είναι ένα cult θρίλερ. Η «Σάρκα της ηδονής» και οι «Δαίμονες της βίας και του σεξ» του Παύλου Παρασχάκη όμως, είναι σκέτα trash ερωτικές ταινίες.
Θα μου πείτε, δεν μπορεί ένα trash movie να γίνει cult movie; Ασφαλώς και μπορεί. Το «Σουβλίστε τους» ας πούμε του Νίκου Ζερβού (που επίσης θα προβληθεί στο φεστιβάλ) είναι ένα.... underground trash movie που έγινε cult.
Aν λοιπόν για κάτι αξίζει το λανθασμένα ονομαζόμενο Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου είναι ότι δίνει στον θεατή την ευκαιρία να παρακολουθήσει μερικές σπάνιες ταινίες που έχεις την αίσθηση ότι βγήκαν κυριολεκτικά μέσα από το παχύ έντερο αυτού που ονομάζουμε ελληνικός κινηματογράφος.
Και πολύ σοφά έχει διοργανωτή τον Νίκο Τριανταφυλλίδη (περισσότερο γνωστός ως ο γιος του Χάρι Κλιν) ο οποίος μπορεί να μην τα κατάφερε ως σκηνοθέτης όμως πέτυχε ως ο αξιότερος καλλιτεχνικός διευθυντής φεστιβάλ κινηματογραφικών σκουπιδιών όχι μόνον της Ελλάδας αλλά ενδεχομένως της Ευρώπης!
