Οταν πρωτοήλθα, στην «Ελευθεροτυπία» ήμουν παιδάκι.Ποιο παιδάκι; Καταζητούμενος ήμουνα, με κυνηγούσαν θεοί και δαίμονες· για τους πειρατικούς ραδιοσταθμούς, τις ζωντανές εκπομπές στην ΥΕΝΕΔ, τα εναλλακτικά περιοδικάκια.
ΣΤΑ 15 με μπουζουριάσανε, με καρπαζώσανε και με κουρέψανε γουλί στην Ασφάλεια, γιατί κολλούσα μια ανατρεπτική εφημερίδα τοίχου· όπου έγραφα πως «πρέπει να ενωθεί το Αρρένων και το Θηλέων και να γίνουν τα Γυμνάσια μικτά»... Στα 20 δραπέτευσα από τη γέφυρα της Χαλκίδας κρυμμένος σ' ένα Ντάτσουν κάτω απ' τις πατάτες, προκειμένου να αποφύγω το ένταλμα σύλληψης για «περιύβριση Αρχής διά του Τύπου».
ΤΑ «εξαργύρωσα» πουλώντας την πένα μου στον «αστικό Τύπο»... Χθες η στήλη είχε γενέθλια και σήμερα μπαίνει με τσαμπουκά στα 24. Να μην επαναλάβω το ρεκόρ Γκίνες που κατέχουμε, αφού είμεθα η αρχαιοτέρα και μακροβιωτέρα καθημερινή στήλη στην ιστορία του ελληνικού Τύπου και των ΜΜΕ. Δεύτερος και καταϊδρωμένος έρχεται ο Γιώργος Παπαδάκης του «ΑΝΤ1»...
ΚΑΙ όμως, ο παππούς για πρώτη φορά στη ζωή του νιώθει ανασφάλεια για το μέλλον· σας το εξομολογείται. Φοβάται μην πεθάνει σαν.... τον Χατζηχρήστο· στην ψάθα. Λύση υπάρχει! Αν όλοι εσείς που μ' αγαπάτε αληθινά, αλλά με διαβάζετε λάθρα και τζαμπέ στο Διαδίκτυο, δώσετε από ένα ευρουλάκι το μήνα, τότε δεν θα καταλήξω κλοσάρ. Μόνο έτσι θα μπορέσω να συνεχίσω τον τίμιο αγώνα μου!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλα.
Του Ανδρέα Ρουμελιώτη / Ράδιο «Ε» / Ελευθεροτυπία 26-01-2011
