Στον Γιώργο Κουρή άρεσαν πάντοτε τα εντυπωσιακά και προκλητικά πρωτοσέλιδα (και το καλό περγαμόντο βεβαίως).Αυτό που δεν του άρεσε ποτέ, ήταν να μην μπορεί να κάνει τη δουλειά του κατά πως τον βόλευε. Είχε βέβαια και αυτό το «παιδί» ένα ελάττωμα, μια φυσική ροπή, σε οτιδήποτε αμφιλεγόμενο ή καταφανώς κινούμενο αρκετές φορές εκτός ορίων, αλλά και ένα ταλέντο: ότι ακουμπούσε χρυσάφι γινότανε, όποια συχνότητα έπαιρνε νόμιμη γινότανε. …
Τυχαίο, δεν νομίζω…. Είναι δυο τρεις ακόμα, γνωστοί στην αγορά, με αυτό το ταλέντο και με τα κατάλληλα εργαλεία βέβαια. Είναι διάσημη η περίφημη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο του Γιώργου, με τα «Απαντα των ελληνικών μήντια» και των ανθρώπων τους, αλλά και πολιτικών. «Και ποιος δεν βρίσκεται εκεί μέσα» λένε οι φήμες… Την ασκεί καιρό αυτή την πρακτική ο Γιώργος. Και ξέρετε τώρα, όταν....
περνάς το ένα όριο, έρχεται το άλλο και το άλλο και πάει λέγοντας.
Η πώληση μιας εφημερίδας (Φίλαθλος) από το πρωτοσέλιδο μιας άλλης (Αυριανή), σίγουρα δεν είναι κάτι που συνηθίζεται. Με το γράμμα του νόμου βέβαια δεν είναι και παράνομο. Το ερώτημα (και εδώ) είναι αν είναι και ηθικό;Στην προκειμένη περίπτωση, το ζητούμενο είναι η πώληση του φύλλου ή το «επιτακτικό δίλημμα» (chic εκβιασμός) έναντι των εργαζομένων και της ΕΣΗΕΑ; Είναι η διάσωση μιας επιχείρησης ή στυγνή επίθεση στους δημοσιογράφους και τους πόρους που νόμιμα τους έχουν παραχωρηθεί από το κράτος;
Η απάντηση δικιά σας, αν και εδώ που τα λέμε δεν θέλει και πολύ σκέψη…
Πάνω από το “πωλητήριο”, υπάρχει και ένα υβρεολόγιο για τον κλάδο και τη γνωστή υπόθεση του αγγελιόσημου, το οποίο παραδόξως βέβαια χρησιμοποιείται για να μην πληρώνει ο κ Κουρής και άλλοι τις εργοδοτικές εισφορές τους.
-από το mediabrief