Αντιγράφουμε από τις «Γραφικότητες» του Εθνους:Δυναμικό... comeback έκανε χθες ο γνωστός από τη μαχητική του αρθρογραφία περί «ντιντήδων», πολιτικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά, Φαήλος Κρανιδιώτης. Ορμώμενος, προφανώς, από τη «χαλαρή» αντίδραση της Ρηγίλλης μετά το πρώτο του άρθρο επανήλθε μέσα από την ίδια ιστοσελίδα (antinews.gr) και όχι μόνο επέμεινε στις απόψεις του για την ποιότητα του στελεχικού δυναμικού της ΝΔ («ντιντήδες», «κομψευόμενοι διαδρομιστές» κ.λπ.), αλλά προχώρησε ένα βήμα περισσότερο, περιγράφοντας με γλαφυρό τρόπο, που είναι δύσκολο να αναδημοσιευτεί, τις απόψεις του για τους γκέι! Εν πάση περιπτώσει, εξηγεί σε γενικές γραμμές ότι δεν έχει πρόβλημα με το τι πράττει ο καθείς στις ιδιωτικές του στιγμές...
Σε πολιτικό επίπεδο ο χαλκέντερος Φ. Κρανιδιώτης, αφού ασκεί κριτική στους δημοσιογράφους που παρουσίασαν με σχολιογραφικό τρόπο τη δημόσια τοποθέτησή του περί «ντιντήδων» (θεμιτό γεγονός, διότι ουδείς είναι υπεράνω κριτικής), εμφανίζει ως απειλή (;) προς τους εργαζομένους στα ΜΜΕ που δεν ενστερνίζονται τις απόψεις του για την προοπτική εκλογής του Αντ. Σαμαρά στο αξίωμα του πρωθυπουργού! «Θα ‘ρθει η στιγμή που όλα τα παπαγαλάκια και τα λοιπά παραδείσια πτηνά θα αναγκαστούν να πουν στις ειδήσεις τη φράση: "Ο πρωθυπουργός, κ. Αντώνης Σαμαράς, δήλωσε ότι..."», γράφει επί λέξει.
Στον Φαήλο Κρανιδιώτη απαντά σήμερα ο Γιάννης Πρετεντέρης μέσα από το άρθρο του με τον τίτλο «Το αβγό του φιδιού», στην.... τελευταία σελίδα των ΝΕΩΝ γράφοντας χαρακτηριστικά: «Πολύ λυπάμαι, αλλά τα περί ντιντήδων είναι ακριβώς αυτά που έλεγε ο Μουσολίνι τη δεκαετία του΄20».
Ακολουθεί όλο το άρθρο του Πρετεντέρη για τις απόψεις του Φ. Κρανιδιώτη:
ΑΥΤΗ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ περί «ντιντήδων» που ξέσπασε στη Ν.Δ. έχει ασφαλώς την πλάκα της. Αλλά δεν έχει µόνο πλάκα. Πίσω από...
η γελοιότητα και τη γραφικότητα που αναδεικνύει, υποκρύπτονται επικίνδυνες αντιλήψεις. Διότι το πραγµατικό ενδιαφέρον της συζήτησης δεν βρίσκεται σε όσα λένε οι «ντιντηδοµάχοι», ούτε σε εκείνα που επιδιώκουν, αλλά σε όσα υπονοούν και, κυρίως, σε όσα προδίδουν εκείνα που υπονοούν.
ΤΙ ΜΑΣ λένέ, λοιπόν; Οτι η πολιτική δεν πρέπει να γίνεται από διάφορους «ντιντήδες» µε «αδελφίστικα κόλπα» που απευθύνονται σε έναν ανύπαρκτο «µεσαίο χώρο». Μάλιστα! Πράγµα που σηµαίνει ότι η πολιτική πρέπει να ασκείται από κάτι άντρακλες ίσαµε εκεί πάνω, µε αντρίκειες µεθόδους, και να αποτελεί µια αντρίκεια σύγκρουση µεταξύ ακραίων απόψεων.
ΠΟΛΥ ΛΥΠΑΜΑΙ αλλά είναι ακριβώς αυτά πουέλεγε ο Μουσολίνι, τη δεκαετία του ‘20. Οταν οι άντρακλες που έσωζαν την Ιταλία φορούσαν µαύρα πουκάµισα, περιέφεραν φωνακλάδικα τον ανδρισµό τους στους δρόµους και πλάκωναν αντρίκεια στο ξύλο όποιο αδύναµο ανθρωπάκι δεν συµφωνούσε µε τις απόψεις τους ή τύχαινε απλώς να βρεθεί µπροστά τους.
ΠΡΙΝ ΚΑΤΙ άλλοι άντρακλες, µε φαιά πουκάµισα αυτήν τη φορά, αρχίσουν να παρελαύνουν τον ανδρισµό τους στη Νυρεµβέργη κατεδαφίζοντας τη «θηλυπρεπή» και «µαλθακή» Δηµοκρατία της Βαϊµάρης – την οποία προφανώς υπηρετούσαν κάποιοι «ντιντήδες» της εποχής.
ΟΜΟΛΟΓΩ ότι δεν πίστευα πως εξακολουθούν να επιβιώνουν στη σηµερινή Ελλάδα τέτοιες αντιλήψεις. Ούτε ότι τέτοιες αντιλήψεις µπορούν να διατυπώνονται έστω και υπαινικτικά στις παρυφές ενός µεγάλου κοινοβουλευτικού κόµµατος.
ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ! Διότι για άλλη µία φορά αποδεικνύεται πως, όπως τότε έτσι και τώρα, τον εθνικισµό από τον φασισµό δεν τον χωρίζει παρά ένα βήµα. Και ότι τόσο ο εθνικισµός όσο και ο φασισµός εισβάλλουν πάντα µέσα από ένα µοντέλο βίαιης και κτηνώδους ανδροπρέπειας στο όνοµα ενός επιδειξιοµανούς δυναµισµού.
ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια και για όσους δεν το κατάλαβαν, ο πραγµατικός αντίλογος στους «ντιντήδες» µε τα «αδελφίστικα κόλπα» της πολιτικής είναι τα Τάγµατα Εφόδου.
ΟΙ ΑΠΌΨΈΙΣ αυτές, βεβαίως, δεν είναι µόνο ακραίες. Είναι και περιθωριακές. Δεν πιστεύω ότι έχουν απήχηση ούτε καν στον πολιτικό χώρο µέσα στον οποίο εκφράστηκαν. Υποθέτω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών και των οπαδών της Ν.Δ. αντιλαµβάνεται τη βαθιά ανοησία τους και τις παίρνει στο ψιλό.
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ, δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες. Διότι σε µια περίοδο έντονης οικονοµικής αναταραχής και βαθιάς κοινωνικής ανασφάλειας, σε ένα κλίµα ευρύτατης απαξίωσης της πολιτικής και του πολιτικού κόσµου, κανείς δεν δικαιούται να παίζει µε το «αυγό του φιδιού». Και για καµία σκοπιµότητα..