Το αποχαιρετιστήριο σχόλιο του ταβερνιάρη στη μακρινή Σαμαρίνα μου έκανε μεγάλη εντύπωση: «Μακάρι βρε παιδί μου να τα καταφέρουν ο Καμίνης και ο Μπουτάρης μπας και αλλάξει τίποτα». Δεν ήταν εξυπνακίστικο σχόλιο του τύπου «για να δούμε τι θα καταφέρουν και αυτοί οι δύο», δεν απηχούσε δηλαδή τον παραδοσιακό ελληνικό κυνισμό που ενδόμυχα θέλει να μην αλλάξει τίποτα. Μου έκανε εντύπωση γιατί είναι προφανές πως πέρα από τη μιζέρια και τη βαβούρα καναλιών και παρελκομένων προσωπικοτήτων, υπάρχει όντως μια άλλη Ελλάδα που το παλεύει, χαίρεται να βλέπει φρέσκα και καθαρά πρόσωπα και ελπίζει ότι κάτι θα αλλάξει.Ετσι ξεκινούσε ο Παπαχελάς το πρωτοσέλιδο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο «Να τα καταφέρουν και να εμπνεύσουν» την περασμένη Τετάρτη και πολλοί είπαν ότι μάλλον ο Αλέξης μας δουλεύει καθώς είναι τουλάχιστον ατυχές το εύρημά του με τον ταβερνιάρη για να ξεκινήσει το κομμάτι. Διότι εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: Είναι δυνατόν ένας ταβερνιάρης στη Σαμαρίνα να....γνωρίζει για τον Καμίνη και τον Μπουτάρη; Και άντε να παραδεχτούμε οτι τους έχει ακουστά. Είναι δυνατόν να τον νοιάζει τι θα κάνουν σε τοπικό επίπεδο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη; «Μακάρι βρε παιδί μου να τα καταφέρουν αυτοί οι δύο…». Τι είναι οι πρωθυπουργοί της χώρας; Δήμαρχοι στα δυο μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας είναι και ουδόλως η δράση τους θα μπορούσε να επηρεάσει ή να ενδιαφέρει έναν ταβερνιάρη στη μακρινή Σαμαρίνα…