Μνημείο θράσους αποτελεί το σημερινό άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ που εκδόθηκε με τη συμβολή των δεκάδων απολυμένων δημοσιογράφων της εφημερίδας -πρώτα δούλεψαν για την έκδοση της Κυριακής και αμέσως μετά τους απέλυσε.Το αφεντικό του ΔΟΛ διαπιστώνει εύκολα (όπως ο ΓΑΠ) ότι «τα σκληρά μέτρα λιτότητας μοιάζει να γίνονται αποδεκτά από τους θιγόμενους με απροσδόκητη υπομονή και ότι οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι πρέπει η σημερινή γενιά να πληρώσει τις σπατάλες της προηγούμενης».
Επίσης συμπεραίνει (γιατί άραγε;) ότι «ασφαλώς και πρέπει να μπορεί ο εργοδότης, ιδίως σε χαλεπούς καιρούς, να μειώνει τον αριθμό των προσώπων που απασχολεί (εδώ αρχίζει ο υποκριτικός παραλογισμός) aλλά όχι να δώσουμε και κίνητρο για... απολύσεις! Τα χρήματα που εισπράττει ως αποζημίωση ο απολυόμενος τα δικαιούται, έχουν υπολογισθεί από τον επιχειρηματία στο εργατικό κόστος».
Και εδώ αρχίζει το δούλεμα, η ειρωνία και το μαύρο χιούμορ: «Οι μειώσεις των μισθών πρέπει να συνδυάζονται με διανομή όχι μόνον του κόστους αλλά και του προσδοκώμενου κέρδους. Δεν θα μοιραστεί σήμερα ο εργαζόμενος το πενιχρό του εισόδημα με τον... εργοδότη, ο οποίος από αύριο μόνος θα απολαμβάνει τα κέρδη του, που θα έχουν στηριχθεί στις στερήσεις υπαλλήλων και εργατών.
Τα πράγματα είναι απλά. Τα μέτρα που περιορίζουν αποδοχές εργαζομένων πρέπει να συνδυάζονται με σαφή υποχρέωση του εργοδότη να τα επιστρέψει και δη εντόκως.» Και η αβλεψία: ...να τα επιστρέψει... Ποιά να επιστρέψει; Τα μέτρα;..
Λίγη προσοχή και μια δεύτερη ματιά στο γραπτό μας δεν βλάπτει…
