του Κώστα Γιαννακίδη / protagon.gr
«Λέμε όχι στην Ελλάδα της κατάθλιψης και του Λεξοτανίλ» είπε ο Αντώνης Σαμαράς, απευθυνόμενος προς το ακροατήριο του. Πιθανότατα λέμε «ναι» στην Ελλάδα της ευδαιμονίας και του Προζάκ, αλλά, ειλικρινά, αν μπούμε τώρα σε αυτήν την κουβέντα, σύντομα θα περάσουμε και στις απαγορευμένες ουσίες. Ούτως ή άλλως το Λεξοτανίλ δεν είναι αντικαταθλιπτικό, είναι ηρεμιστικό. Και τελικά μπορεί στην Ελλάδα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έχει τη θεσμική ευχέρεια να συνταγογραφεί ψυχοφάρμακα. Αλλωστε τι κάνουν όσοι χτυπούν νευρικά το πόδι στον προθάλαμο της εξουσίας; Περιγράφουν κόσμους που δεν υπάρχουν, δημιουργούν καταστάσεις με μικρή διάρκεια και επιφυλάσσουν μία οδυνηρή προσγείωση. Κάνουν περίπου ότι και τα ναρκωτικά.
Ο Σαμαράς, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι έχει στην τσέπη το κλειδί για το πορτάκι που οδηγεί στη χώρα των θαυμάτων με το μηδενικό έλλειμμα και τα... σπίτια από ζαχαρωτά. Πιθανότατα δεν λέει την αλήθεια. Ομοίως δεν έλεγε την αλήθεια και ο Παπανδρέου όταν ύψωνε τον δείκτη εκστομίζοντας το ιστορικό «λεφτά υπάρχουν». Μικρά και μεγάλα ψέματα είπε και ο Παπακωνσταντίνου ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Μάλλον τα επαναλαμβάνει και τώρα, όταν δηλώνει ότι δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα. Ολοι γνωρίζουμε πως αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές η συγκυρία θα γίνει κρίσιμη, η τρόικα θα απαιτήσει μέτρα και τα Χριστούγεννα θα μεταμφιεστούν σε Καθαρά Δευτέρα. Το ξέρουμε όλοι: η εξουσία δεν θα γίνει ποτέ ερωμένη σου αν δεν αρχίσεις να πληρώνεις διατροφή στην αλήθεια.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, λοιπόν, συνεχίζουν να ψεύδονται απέναντι στους πολίτες. Μπορεί να επαγγέλλονται την καινοτομία και την άφιξη του καινούργιου, αλλά συνάμα μετέρχονται πολιτικές πρακτικές που έχουν σαπίσει και μέσα στο χρόνο και έξω από κάθε έννοια ηθικής. Λένε ψέματα. Και δεν είναι σαν τα αθώα ψέματα που ακούγονται στις συζητήσεις συζύγων περί πίστης. Είναι ψέματα που πλιατσικολογούν πάνω στη λαϊκή οργή ή στην ελπίδα. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι θέλουν να αλλάξουν την Ελλάδα. Ομως δεν αλλάζουν αυτό που γονάτισε την Ελλάδα.