Του Νίκου Ζαχαριάδη / Πρώτο ΘέμαΕνας καλλιτέχνης προσπαθεί να μιλήσει μεταφορικά για την ορμή της πρωτόγονης ανδρικής επιθυμίας και όλοι γύρω το μόνο που ακούνε είναι έναν υπέρμαχο του βιασμού. Λες και κάποιος γίνεται βιαστής επειδή άκουσε τον Τσόκλη στη ΝΕΤ. Ή κάποιος επίδοξος βιαστής αποθαρρύνεται επειδή άκουσε τους οικολόγους να λένε πόσο κακό είναι. Στην πραγματικότητα, το μόνο πρόβλημα με τις δηλώσεις Τσόκλη (πέρα από το ότι τρομάζουν τις γυναίκες και τις οδηγούν στο ντύσιμο με τσαντόρ) είναι ότι απευθύνονται σε μια χώρα 10 χρόνια νεότερη. Γιατί πριν από 10 χρόνια, τότε που δόθηκε η συνέντευξη, δεν είχαμε εθιστεί τόσο πολύ στις «τηλετσιρίδες εντυπώσεων». Στις θεατρινίστικες υπερβολές που δεν βλέπουν τίποτα άλλο πέρα από το άσπρο και το μαύρο. Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις, που κάποτε εμπλούτιζαν τον δημόσιο διάλογο, δεν είχαν ισοπεδωθεί μπροστά στην υστερία της δημόσιας πόζας. Και μάλλον γι’ αυτό οι αντιδράσεις είναι τόσο απωθητικές και έχουν χάσει το μέτρο. Διότι είναι αποδεδειγμένο ότι όσο πιο υστερικά καταγγέλλεις και... τσιρίζεις δημόσια για ένα θέμα, στην πραγματικότητα τόσο περισσότερο σε νοιάζουν οι εντυπώσεις και όχι το ίδιο το θέμα.
