Ο χριστιανός και το λιοντάριτου Κώστα Γιαννακίδη / protagon.gr
Στις ταινίες που προβάλλονται τη Μεγάλη Εβδομάδα πάντα υπάρχει ένας χριστιανός, συνήθως μουσάτος, ο οποίος μπαίνει στην αρένα με την άνεση του ανθρώπου που έχει back up τον ίδιο τον Δημιουργό. Το κάγκελα σηκώνονται, το λιοντάρι κάνει τις πρώτες αναγνωριστικές βόλτες γύρω από τον ήρωα μας, αλλά εκείνος παραμένει ατάραχος μέσα στον ατσαλάκωτο χιτώνα του. Ακόμα και αν το μεγάλο γατάκι δείξει τα δόντια του, ο δικός μας δεν τα βλέπει επειδή έχει στρέψει το βλέμμα προς τον ουρανό. Στέλνει τη ματιά να καρφωθεί σε ένα σύννεφο και χαμογελάει γαλήνιος, ίσως και με νόημα. Αντιθέτως χιλιάδες άλλοι στις κερκίδες δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συντελείται στους ουρανούς και ετοιμάζονται να δουν τον... μουσάτο με τον χιτώνα να γίνεται μεζές για το βασιλιά της ζούγκλας που πήγε μετανάστης στην Ευρώπη.
Εμείς δεν βλέπουμε τις δύσκολες στιγμές του μάρτυρα επειδή την ώρα που το λιοντάρι κάνει την αποφασιστική κίνηση, ο σκηνοθέτης μας δείχνει μία έκφυλη Ρωμαία που ως το τέλος της ταινίας θα είναι ταπεινή, χαμηλοβλεπούσα και πιστή χριστιανή. Βλέπουμε, όμως, τον Γιώργο να ομιλεί από το βήμα της ΔΕΘ και να παραχωρεί συνέντευξη Τύπου. Και λογικά δεν υπάρχει ούτε ένας που να μοιράζεται την αισιοδοξία του. Ένας υπήρχε, αλλά τον έφαγε το λιοντάρι.
Συμπέρασμα: είτε είστε σαν τον τύπο στην αρένα, είτε βρίσκεστε στην κερκίδα, αν δεν αυξηθούν τα έσοδα δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύετε. Ακόμα και αν υπάρχει καλός Θεούλης εκεί πάνω, το λιοντάρι θα μας φάει όλους
