Κανένας γαστρονόμος, γαστροδημοσιογράφος, γαστροκριτικός, γαστρεντερολόγος δεν μας έχει πει από ποιο ακριβώς χωριό έλκει την καταγωγή της η χωριάτικη σαλάτα. Επίσης δεν έχει διευκρινιστεί αν μεγάλοι Ελληνες όπως ο Κολοκοτρώνης ή ο Μακρυγιάννης έτρωγαν χωριάτικη. Πάντως, επειδή στα χωριά την ντομάτα την τρώνε δαγκωτή και ολόκληρη σαν φρούτο και το κρεμμύδι στουμπιστό, υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι η συγκεκριμένη σαλάτα είναι μια επινόηση της αστικής τάξης για να προσδώσει ένα κουλέρ-λοκάλ στο τραπέζι, να υποδηλώσει τις καλές σχέσεις της με την περιφέρεια. Κάποιοι γαστροϊστορικοί αφήνουν υπόνοιες, χωρίς να το ξεκαθαρίζουν όμως, ότι, αρχικά, η παροιμία ήταν «δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ΄ ανέβει στο τραπέζι» και παρέπεμπε στην εισβολή της χωριάτικης στο αστικό τραπέζι. Αλλά από τότε που ο Τόμας Φριτς στο «Επιχείρηση Απόλλων» με την Ελενα Ναθαναήλ έπεφτε με τα μούτρα στη χωριάτικη, ύστερα από παραίνεση του Νάσου Κεδράκα, την τίμησαν και οι πλέον σνομπ και η παροιμία άλλαξε. Αλλαξε και η χωριάτικη όμως εσχάτως. Στα σικ ρεστοράν τη σερβίρουν σε ποτήρι της σαμπάνιας, ως μους, ως ζελέ, ως σούπα. Τη χωριάτικη έχουμε έναν λόγο να τη λατρεύουμε: την παπάρα. Και έναν λόγο να τη μισούμε: την παπάρα επίσης...Επιμέλεια: Μάρω Βακαλοπούλου / Τα Νέα