Οι νέες πρωτοβουλίες της Μάνιας Τεγοπούλου με την απόλυση του διευθυντή σύνταξης Σήφη Πολυμίλη και την απομάκρυνση του εκδότη (και προέδρου του Δ.Σ. της εταιρείας) Θανάση Τεγόπουλου ολοκληρώνουν μια σειρά ενεργειών της που θυμίζουν έντονα το αστυνομικό μυθιστόρημα με τους δέκα μικρούς νέγρους. Μόνο που τώρα γνωρίζουμε όλοι τον δράστη. Απλά δεν τολμάμε να το παραδεχτούμε.
Είναι άχαρο και αναποτελεσματικό να επιχειρήσει κανείς να ανακαλύψει τα «πραγματικά ελατήρια» πίσω από τέτοιου είδους σπασμωδικές ενέργειες. Δεν έχει καμιά σημασία να ψάξει κανείς «τι έχει στο μυαλό της» η εκ των ιδιοκτητών της «Ε». Ελάχιστη αξία έχουν και οι «επιχειρηματικές» ή «ψυχολογικές» ερμηνείες που δίνονται σ’ αυτή την επίδειξη αυταρχισμού. Εκείνο που έχει σημασία είναι να κατανοήσουμε ότι με τις κινήσεις αυτές διαμορφώνεται ένα εφιαλτικό περιβάλλον στην εφημερίδα που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν υπόδειγμα ισορροπημένων σχέσεων μεταξύ εκδότη, συντακτών και διευθυντικών στελεχών. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις της ιδιοκτήτριας, οι επιλογές της τείνουν να δημιουργήσουν ένα σχήμα όπου οι διευθυντές θα είναι απολύτως ευνουχισμένοι και οι συντάκτες θα λειτουργούν υπό το κράτος του απόλυτου τρόμου για το αύριο. Το αύριο το δικό τους και των κειμένων τους.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να αξιολογηθεί ειδικά και η συμπεριφορά της ιδιοκτήτριας απέναντι στον Θανάση Τεγόπουλο.
Η επίκληση του “διευθυντικού δικαιώματος” από την ιδιοκτήτρια θα είχε βάση αν αναλάμβανε η ίδια τη σχετική ευθύνη (δηλαδή αυτοχριζόταν διευθύντρια) ή τοποθετούσε στη θέση αυτή κάποιον που η ίδια θεωρεί κατάλληλο και τηρούσε τις παραδοσιακές σχέσεις της ιεραρχίας μέσα στην εφημερίδα. Τώρα, όμως, προχωρεί κάθε μέρα σε... διάφορες κινήσεις αγνοώντας επιδεικτικά εκείνους που η ίδια είχε αναδείξει σε διευθυντικές θέσεις μετά την απομάκρυνση του Σ. Φυντανίδη και του Γ. Βλαστάρη. Και όσοι καλούνται να αντικαταστήσουν τους νέους απομακρυνόμενους δέχονται εκ προοιμίου το ρόλο της μαριονέτας χωρίς καμιά πραγματική εξουσία, πέρα από εκείνη που θα τους εκχωρείται κάθε μέρα από το μοναδικό «κέντρο εξουσίας», δηλαδή την ιδιοκτήτρια.
Αν συνδυαστούν όλα αυτά με τη μέχρι πρότινος «απόφασή» της να διακόψει κάθε σχέση με την εφημερίδα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο μεταβάλλεται η «Ε» σε ένα σάκο του μποξ για μαθητευόμενους εκδότες, αλλά και τα στελέχη της εφημερίδας καλούνται να περάσουν από τα καυδιανά δίκρανα της ιδιοκτησίας και να δηλώσουν εκ των προτέρων απόλυτη υποταγή σε κάθε νέα πρωτοβουλία της.Αυτό που καταλαβαίνουμε εμείς είναι ότι οι σημερινοί «κερδισμένοι» από τους νέους συσχετισμούς μέσα στην εφημερίδα μπορεί να είναι τα αυριανά «θύματα», μόλις οι εμπνεύσεις της ιδιοκτήτριας αλλάξουν πρόσημο. Αλλά κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει κανένας τρόπος να βελτιωθεί το παραγόμενο προϊόν και να ανακάμψει η αξιοπιστία και η κυκλοφορία του. Γιατί με τις κινήσεις της ιδιοκτήτριας (που ανακαλύπτει συνεχώς νέα εξιλαστήρια θύματα) κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι το πρόβλημα της εφημερίδας είναι πλέον υπαρξιακό. Εκτός κι αν κάποιοι θεωρούν ότι έφταιγε ο Σ. Πολυμίλης ή ο Θ. Τεγόπουλος που έχει βαλτώσει τόσο πολύ η εφημερίδα.
Η μόνη ελπίδα είναι να αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συλλογικά τον υπεύθυνο ρόλο τους. Ειδικά οι συντάκτες να διεκδικήσουν το αυτονόητο: τη λειτουργία κανόνων διαφάνειας και αξιοκρατίας στην εφημερίδα. Να δώσουν στην ιδιοκτήτρια να καταλάβει ότι δεν είναι «διευθυντικό της δικαίωμα» να στέλνει τελεσίγραφα μέσω πιεστήριου, ούτε να αλλάζει μέσα σε λίγες ώρες δέκα απόψεις. Και να διατηρήσουν –όσο αυτό είναι ακόμα εφικτό- την προσωπική και επαγγελματική τους αξιοπρέπεια, την οποία έχει πετάξει στα σκουπίδια με τις ενέργειές της η ιδιοκτήτρια. Σ’ αυτά τα ελάχιστα μπορεί όλοι να συμφωνήσουμε. Τα έχουμε άλλωστε εξαγγείλει με ομόφωνες αποφάσεις στις γενικές μας συνελεύσεις. Εκτός αν όσα λέγαμε εκεί ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
αναδημοσίευση από syspeirosi