Πρώτον, συλλυπητήρια στην οικογένεια του Σωκράτη Γκιόλια.
Δεύτερον, καλά μυαλά στους υπευθύνους πλείστων όσων αθλητικών εφημερίδων που θεώρησαν καλό να βγάλουν το άχτι τους την επομένη της δολοφονίας. Μια και ο εκλιπών διατηρούσε στενούς δεσμούς με τον κόσμο των σπορ, κάποια φύλλα ξεσάλωσαν. Ετσι είδαμε να αποκαλείται «Σύμβολο της ελεύθερης δημοσιογραφίας» από τη «Γάτα», ενώ η «Πράσινη» φρόντισε να στολίσει τη θλιβερή είδηση με ένα ζόρικο «Νο Passaran». Στον «Πρωταθλητή», πάλι, γράφτηκε πρωτοσέλιδα ότι «Ανανδροι δολοφόνησαν τον τελευταίο ελεύθερο δημοσιογράφο», ακριβώς κάτω από την είδηση «Ελεύθερος ο Γκατούζο»! Τέλος, σε αθλητική ιστοσελίδα είδαμε το πλέον ανησυχητικό: Η είδηση «Στις 16.30 το τελευταίο αντίο» ήταν... σπονσοναρισμένη από εταιρεία στοιχημάτων...
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ έτσι περάσαμε από τη διαπίστωση ότι ντοπαρισμένος είναι μόνο όποιος πιάνεται στο συμπέρασμα ότι δημοσιογράφος είναι μόνο όποιος δολοφονείται.
ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ κανείς και για τον συνάδελφο του Mega, που δήλωσε ότι «πρέπει να βουτάμε πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό μας, προτού πούμε ή γράψουμε οτιδήποτε για οποιονδήποτε, γιατί αυτά έχουν συνέπειες σήμερα, αύριο, μεθαύριο». Λέω να ακολουθήσω τη συμβουλή του κι από «σήμερα, αύριο, μεθαύριο» να δημοσιεύω μόνο δελτία Τύπου.
ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ, άντε τώρα να πείσεις όλα τα celebrities του δημοσιογραφικού χώρου (και τα πραγματικά και τα κατά φαντασίαν) ότι δεν χρειάζονται προστασία από την αστυνομία. Ιδίως τους αστέρες της τηλεόρασης, βλέπω να τους φυλάει στόλος ολόκληρος περιπολικών. Και στην επιχειρηματική πάντως κοινότητα των media επικράτησε έντονος σκεπτικισμός. Περισσότερο στις τάξεις εκείνων που αρέσκονται να κυκλοφορούν με θωρακισμένα αυτοκίνητα και ενίοτε αδιάκριτη συνοδεία.
Του Χρήστου Ξανθάκη / Μέσα & Media / Κ. Ε.
