«Δεν θυμάμαι να έχεις περάσει μια ευτυχισμένη μέρα στη ζωή σου» του πέταξε στα μούτρα και ήπιε μια γουλιά από το νεροζούμι που πίστευε οτι ήταν καφές.
Κι όμως. Αυτός θεωρούσε τον εαυτό του ευτυχή και καλοπερασάκια. Ηταν μερακλής. Τον καφέ του τον έπινε μόνο σε συγκεκριμένα μαγαζιά, συγκεκριμένες ώρες και από συγκεκριμένο καφετζή. Από τον ελληνικό μέχρι τον φρέντο, κάθε γουλιά την απολάμβανε ρουφώντας γερές τζούρες από το τσιγάρο του.
Ηξερε πολύ καλά ότι αυτό που μετρούσε ήταν οι στιγμές, οι μικροαπολαύσεις. Κάτι σαν τα κόμικς του Reiser...
Δεν υπάρχουν ευτυχισμένα χρόνια ή ευτυχισμένες ημέρες, υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Όπως τότε που είχε «πάρει» μέσα στο χαλασμένο ασανσέρ της πλατείας Συντάγματος εκείνη την όμορφη Βιετναμέζα…
Αυτό όμως που πάντα τον προβλημάτιζε ήταν πως μπορεί κάποιος να είναι ευτυχισμένος ή να έχει ευτυχισμένες μέρες όταν γνωρίζει ότι κάποτε (αργά ή γρήγορα) θα πεθάνει.
«Γρουσούζης ήσουνα μια ζωή» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της και τηλεφώνησε στην κουμπάρα της να πάνε για ψώνια…