Ενα κράτος...
... χρεώνεται για δύο λόγους: είτε για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες του είτε για να µεταβιβάσει τον πλούτο που αυτοί παράγουν στους δανειστές του. Στη δεύτερη περίπτωση, η εθνική κυβέρνηση γίνεται όργανο των τραπεζιτών και των δανειστών της, εξάρτηµα που κατευθύνει στις τσέπες τους τον εθνικό πλούτο, κατά προτεραιότητα από όλες τις άλλες εσωτερικές ή εξωτερικές υποχρεώσεις του κράτους. Και τότε πια µπορούµε να µιλάµε για µεταβίβαση του εθνικού πλούτου σε µια απολυταρχική ολιγαρχία, όπως στον καιρό της φεουδαρχίας.
Οταν οι άνθρωποι...
... εξαναγκάζονται να δουλεύουν για να ξεπληρώνουν χρέη γίνονται υπόδουλοι. Τέτοιο ήταν το φεουδαλικό σύστηµα, στο οποίο οι οφειλέτες µετατρέπονταν σε δούλους των δανειστών ώσπου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Αυτό συνέβαινε µέχρι σχετικά πρόσφατα στην Αφρική, τη Νότια Αµερική και την Κίνα. Και συµβαίνει ακόµη στην Ινδία, όπου ο ΟΗΕ έχει µετρήσει 40 εκατοµµύρια υπόδουλους του χρέους. Η υποδούλωση στο χρέος ήταν χαρακτηριστικό των φεουδαλικών οικονοµιών, όπου ολόκληρες οικογένειες βαρύνονταν συνολικά µε τα χρέη των µελών τους και ακόµη και τα παιδιά τους εξαναγκάζονταν από τον ηγεµόνα να δουλεύουν για λογαριασµό του µέχρι να ξεπληρώσουν τα χρέη των γονιών τους. Τι έχει αλλάξει από τότε; Ακόµη και σε πολλές από τις πιο προηγµένες χώρες, οι εργαζόµενοι είναι σήµερα υποθηκευµένοι από τις κυβερνήσεις τους σε τράπεζες και µεγάλες επιχειρήσεις. Οι µισθοί τους και οι συντάξεις τους υπεξαιρούνται διαρκώς για χρέη που δεν τελειώνουν ποτέ. Ο φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ είχε πει: «Με την πίστωση έχουµε επιστρέψει σε µια φεουδαλική κατάσταση: ένα µέρος της εργασίας οφείλεται προκαταβολικά στον αφέντη. Πρόκειται για εργασία σε συνθήκες δουλείας»...
Το µεγάλο σχέδιο...
... των προοδευτικών µεταρρυθµίσεων των δύο τελευταίων αιώνων έχει ανατραπεί: η φορολόγηση της έγγειας ιδιοκτησίας και των µετοχών, η υπαγωγή του χρηµατιστικού κεφαλαίου στην ανάπτυξη της οικονοµίας. «Η προοδευτική φορολογία του 20ού αιώνα έφερε άνοδο του βιοτικού επιπέδου και της οικονοµικής ανάπτυξης» γράφει ο οικονοµολόγος Μάικλ Χάντσον στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Από το 1980 αυτό το ρεύµα έχει γυρίσει ανάποδα». Τι φταίει λοιπόν σήµερα για τα χρέη των χωρών; Το ότι, εδώ και τρεις δεκαετίες, οι κυβερνήσεις έπαψαν να φορολογούν τους πλούσιους. Γι΄ αυτό δανείζονται σήµερα και βάζουν το χέρι στην τσέπη των φτωχών: για να χρηµατοδοτήσουν τα ελλείµµατα που προέκυψαν από τις φοροαπαλλαγές που χάρισαν στους πλούσιους.
Ο προορισµός...
... του δυτικού πολιτισµού είναι λοιπόν αυτός;
Αντιµέτωποι µε κοινοβούλια που ελέγχονταν από τους αριστοκράτες, οι µεταρρυθµιστές του 19ου αιώνα τα έθεσαν υπό τον έλεγχο της δηµοκρατίας. Σήµερα, τα κοινοβούλια επιβεβαιώνουν τη παλινόρθωση της αριστοκρατίας του χρήµατος, νοµοθετώντας για λογαριασµό της. Και οι υπήκοοι παρατηρούν το ρολόι της Ιστορίας να επιστρέφει στον καιρό της δουλείας, περιµένοντας µε βουβή οργή έναν Σπάρτακο.
Δρόµοι / Του Ρούσσου Βρανά rvranas@otenet.gr / TΑ ΝΕΑ