Ο Κώστας Γιαννακίδης γράφει για τον «Χρήστο Καστανά»
Στην εποχή μου στο στρατό πήγαινες στη σκοπιά με μία τσόντα παραμάσχαλα. Και καλά έκανες. Εδώ η πατρίδα είχε τη φαντασίωση ότι φρουρείται από σένα, να μην απολαύσεις και εσύ κάτι αντίστοιχο; Εξ όσων θυμάμαι οι τσόντες είναι και ο λόγος με τον οποίο ήρθα σε επαφή με τον Χριστόφορο Κάσδαγλη. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Πρέπει να μας είχαν τελειώσει τα περιοδικά στην πυροβολαρχία και βρέθηκα να πηγαίνω σκοπός με το «Απολύομαι και Τρελαίνομαι».
Ηταν η εποχή που ο Κάσδαγλής λέγονταν «Χρήστος Καστανάς» και ιστορούσε το χρονικό της θητείας του. Πυροβολητής και αυτός και μάλιστα κοντινή σειρά. Σήμερα σκέφτομαι ότι ο Χριστόφορος, που συντόμως γίνεται παππούς, πρέπει να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε να πάρει αναβολή ενός αιώνα-δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως εγώ και αυτός βρεθήκαμε σε διπλανές σειρές. Τέλος πάντων, οι παλαιότεροι θα θυμάστε ότι ο Χριστόφορος δημιούργησε τη στήλη του «Φαντάρου» στην Ελευθεροτυπία, εργάστηκε στην εφημερίδα ως αρχισυντάκτης, μετά τον τύλιξε το internet στο ιστό του, αλλά πρόλαβε να γράψει μέχρι σήμερα κάποια βιβλία.
Ηξερα ότι είναι βάζελος. Δεν ήξερα ότι είναι τόσο βάζελος. Και κατά τη γνώμη μου στο τελευταίο του βιβλίο, στο «Γαμώτο ενός Παναθηναϊκού» προσπαθεί να δικαιολογήσει τα ασύμβατα, επιχειρεί να τεκμηριώσει μία σχέση μεταξύ των παναθηναϊκών αισθημάτων και της Αριστεράς. Φυσικά και δεν υπάρχει. Ο βάζελος ως οπαδός, ως μέλος ενός κινήματος, δύναται να αναζητήσει αντιστοιχίες με την Αριστερά. Οχι όμως και ο Παναθηναϊκός ως σύλλογος, ως πρόσωπα, ως ιστορία. Σε κάποιο σημείο ο Κάσδαγλης γράφει πως η συνείδηση του είναι παοκτσήδικη. Και αυτό κάπως.... σώζει τα πράγματα...
Ελάτε, αστειεύομαι. Το «Γαμώτο ενός Παναθηναϊκού» είναι απολαυστικό ανάγνωσμα ακόμα και αν δεν είσαι βάζελος. Και οι αντιστοιχίες με την Αριστερά γίνονται προς χάρη του αυτοσαρκασμού και του εκπολιτισμένου χιούμορ με πολιτική επένδυση. Ετσι, εσύ μπορεί να αδιαφορείς για τον Παναθηναϊκό, πιθανότατα και να τον σιχαίνεσαι. Δεν έχει σημασία. Μπορείς να απολαύσεις τον τρόπο με τον οποίο ο Κάσδαγλης προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι της σκέψης του. Και αν εντάξεις τον συγγραφέα στη σφαίρα της αριστερής διανόησης, τότε θα διασκεδάσεις και με τη βασανιστική αντίφαση που υφίσταται: πως γίνεται ένας Αριστερός να κρέμεται από τα χείλη του Βγενόπουλου και τις διαθέσεις του Βαρδινογιάννη; Μια χαρά γίνεται. Οταν η ομάδα βγαίνει στο γήπεδο ή στην οθόνη, τότε ακόμα και η διανόηση δίνει τη θέση της στην έμφυτη παιδικότητα.
Το βιβλίο, λοιπόν, είναι όχι απλώς ενδιαφέρον ως εύρημα αυτής της μοναδικής σχέσης που διατηρεί το ποδόσφαιρο με την πολιτική σκέψη. Είναι και ευχάριστο ως ανάγνωσμα, διαβάζεται μονορούφι με μόνιμο χαμόγελο. Συστήνεται για όλους όσους έχουν οπαδική σχέση με το ποδόσφαιρο, ακόμα και για γαύρους. Ο συγγραφέας το αφιερώνει στη Θύρα 13. Λησμόνησε τον διαιτητή Σπάθα που του χάρισε το μισό πρωτάθλημα με τη διαιτησία εις βάρος του ΠΑΟΚ στο Χαριλάου.