Τα ΜΜΕ σήμερα φωνάζουν, σε διαφορετικούς τόνους, ανάλογα και με την πολιτική τους αφετηρία, πως το ΔΝΤ είναι «μονόδρομος». Είναι ο ίδιος μηχανισμός που πανηγύριζε για τη νομισματική συμφωνία δραχμής- ευρώ, τον εκσυγχρονισμό του Κ. Σημίτη, τους Ολυμπιακούς αγώνες , την επανίδρυση του κράτους... Έστω πως οι πολιτικοί δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, τι συνέβη όμως με τα media όλα αυτά τα χρόνια; Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, το 1996 από τον Κώστα Σημίτη, έκρυβε την «έκπληξη» του χρηματιστηρίου, με τη διοχέτευση στα ΜΜΕ ,τεράστιων κεφαλαίων εκ των οποίων τα περισσότερα χάθηκαν στο άγνωστο, όπως συνέβη και με δεκάδες άλλες εισηγμένες εταιρείες στην τότε Σοφοκλέους. Ο Κ. Σημίτης απολάμβανε ασυλίας των Μέσων ενημέρωσης, και το ίδιο ίσχυσε για καιρό και για τους υπουργούς εθνικής οικονομίας.
Ακολούθησε η ιστορία της διεκδίκησης και υλοποίησης των δαπανηρών Ολυμπιακών Αγώνων, κατά τη διάρκεια των οποίων στήθηκε ένα τρελό πάρτι με την... εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Κανείς δεν θέλησε να αμφισβητήσει το εγχείρημα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, διότι επρόκειτο για μια «εθνική υπόθεση». Το οικονομικό κόστος για τον «άνθρωπο που ήθελε να γίνει βασιλιάς» ήταν τεράστιο για τον κόσμο.
Στη χρυσή 5ετία της κυβέρνησης Καραμανλή- που τώρα όλοι την αποδοκιμάζουν – ήταν τα ίδια τα media και ορισμένοι δημοσιογράφοι που έκαναν μεγάλους σταυρούς κάτω από τα εικονίσματα των υπουργών εθνικής οικονομίας...
Σε αυτό το μηχανισμό τυφλής υποστήριξης της καταστροφής υπάρχει μια ομάδα επιλεγμένων δημοσιογράφων, «παντός καιρού» που δίνει το ρυθμό, με την εγγύηση είτε του ελληνικού δημοσίου (από σακούλες ή χωρίς) είτε από τον ιδιωτικό μηχανισμό του συστήματος lobbying .
από media-industry
